Gelukkig ligt er bij het appartement van Henk en Iza een parkje met vijver waar ik rondjes om kan rennen. Om een uur of half zeven, zodat het qua temperatuur nog een beetje te doen is. Het is een rondje van een kleine twee kilometer en ik ben niet de enige die daar rond rent.
Een rondje warm lopen, wat eigenlijk niet nodig is, want voordat ik überhaupt bij het park aangekomen ben, ben ik al warm. Sterker nog, op het moment dat ik de deur van het appartement op de 29e verdieping open doe ben ik al warm. Eigenlijk nog sterker, als ik de slaapkamer met airco uitkomt ben ik al warm. Nou, dat is misschien wel heel erg sterk.
Maar goed, als ik het eerste rondje erop heb zitten eerst wat drinken. Ik was deze keer wel zo slim geweest om een flesje water mee te nemen, dat was ik de vorige keer vergeten. Dan stretchen. Want zoals Sean T van inmiddels mijn wekelijkse workout ‘Insanity’ altijd zegt: “Stretching is the most important part of the workout, and also is the warming-up. So never skip the stretching and warming-up”. En hij kan het weten, because he’s looking good!
Dan volgt het tweede rondje. In de eerste bocht, wat op zich best knap is bij een rondje, staan in het gras een aantal Thai met een stok te zwaaien waarbij ze bijzondere kreten slaken. Zoiets als “Oh noooo”. Maar dan koerend als een duif.
Gelukkig ben ik de snelste van de baan, wat niet zo moeilijk is tussen die Thai met hun korte beentjes, zodat ik allerlei vormen van voortbewegen kan bekijken. Er rent, loopt en sjokt namelijk van alles tussen. Een tweetal dikke Amerikanen, waarvan de ene sjokt en de andere iets doet wat tussen wandelen en snel-wandelen in zit. Heel apart. En die Amerikanen lopen natuurlijk tegen de klok in. Of eigenlijk met de klok mee, want de rest van ons loopt tegen de klok in. Heb me altijd al afgevraagd waarom dat zo is, dat tegen de klok in wordt gelopen en geschaatst.
Dan opeens hoor ik stappen achter mij die mij naderen in een tempo dat hoger ligt dan het mijne. Verdorie, ga ik nu toch ingehaald worden? Ja dus. Maar door een lange, slanke Afrikaan. Nou, vooruit dan maar.
Gelukkig wordt hier behalve met een klein knikje met je hoofd bijna niet in woorden gegroet. In Nederland is dat tijdens het hardlopen niet zo’n probleem, je kan in één adem wel “Hoi” zeggen. Op Bonaire was het al weer wat lastiger met “Bon dia”. Van die drie lettergrepen maak ik er dan ook vaak maar twee: “Bondja”. Maar in Thailand zou het “Sawa-dee kah” moeten worden. Met een lange “kaaaaaah” aan het einde. Nou, dat ga ik echt niet redden tijdens het rennen hoor.
Zoals overal in Bangkok ruik je bij haast iedere stap een andere geur. Zoals ook hier. Heerlijke geuren, zoals de zoete geur van de bloemen in de bomen en de geur van een warm briesje zoals in het Caribisch gebied en de geur van tabak van Niemeyer. Maar ook minder lekkere geuren, zoals de uitlaatgassen van de auto’s vlak naast het park en het kruidige eten. Die geur is op zich wel lekker, maar niet om half zeven ’s ochtends.
Tijdens het derde rondje vallen er vele kleine regendruppeltjes in de vijver. Maar daar voel ik niks van. Ik denk dat ik inmiddels al zo warm ben gerend, dat de druppeltjes vlak boven mijn lichaam verdampen. Maar ik ga natuurlijk door, de vorige keer drie rondjes volgemaakt, dus dat moeten er nu minstens vier worden.
Dan begint mijn linker hamstring wat te klagen. “Monihiek, ik doe een beetje pijn”. Niet zeuren, gewoon doorgaan hamstring. Maar niet zoveel later: “Monieiehieiek, ik doe nog steeds pijn”. Tja je moeten luisteren naar je lichaam. Maar dit was niet het enige wat mijn lichaam mij vertelde. Het vetrolletje rond mijn middel gaf aan: “Als je nu nog verder gaat hardlopen, gaat dat ten koste van mij” Kijk, dat zijn signalen die ik graag hoor. Dus het vierde rondje aangevangen.
Toen ik halverwege was hoorde ik wat door de luidsprekers gebrabbeld worden. Dat was de vorige keer ook zo, net nadat ik klaar was met hardlopen om acht uur. Na het gebrabbel volgde er toen een aantal piepjes en floot er een security mevrouw op haar fluitje. Plotseling ging iedereen stilstaan. Ik vroeg me af wat er gebeurde. Het volkslied werd afgespeeld! Uit respect bleef ik natuurlijk ook stilstaan. En toen het volkslied was afgelopen rende, liep en sjokte iedereen weer vrolijk verder. Maar het was nog geen acht uur. En iedereen bleef ook doorrennen, lopen en sjokken. Dus blijkbaar was het iets anders. Misschien dat ik daar de volgende keer als we weer in Bangkok zijn nog achter kom. En ik natuurlijk voor de vijf rondjes ga.
op het woord 
