Cool!

Zoals al vaker gezegd, hoe vaker ik hierheen ga, hoe moeilijker het wordt om een stukje te schrijven. Want je wilt toch wel elke keer weer met iets nieuws komen. En aangezien ik hier al heel vaak heb mogen zijn ondertussen, heb ik ook al over heel veel ervaringen en belevenissen geschreven: het duiken, het hardlopen, de cultuur, het eten, de taal, de mensen en af en toe een beetje over het werk. Het werk, daar waar deze blog eigenlijk destijds voor is opgezet, is langzamerhand een beetje naar de achtergrond verdwenen. Hoewel dat natuurlijk wel de reden is dat ik hier nu weer ben.

Maar goed, nu is het weekend, dus nu ga ik zeker niets over het werk schrijven. En aangezien ik over alle andere bovenstaande onderwerpen al eens iets heb geschreven, dacht ik gisteren dat ik vandaag maar eens iets nieuws moest gaan doen, zodat ik daar over zou kunnen gaan schrijven. Iets wat ik nog nooit eerder had gedaan. Iets wat mij wel een uitdaging leek, spannend. Iets sportiefs, maar nog wel haalbaar op m’n ouwe dag. Je bent immers nooit te oud om te leren. En hoewel met de leeftijd toch ook wel de nodig kwaaltjes komen (achilleshiel, rug, dat soort ongein) dacht ik dat ik dit nog wel zou moeten kunnen leren. Iets wat ik eigenlijk ook al langer op mijn lijstje had staan, maar waar het tot nu toe nog nooit van gekomen was. Iets waarvan ik gisteren dacht dat vandaag daar een mooi moment zou zijn. Namelijk: parachute springen. Maar dat kan hier helaas niet, hahaha.
Maar gelukkig heb ik meer dingen om mijn lijstje staan. En van die dingen kan hier wel. En dat is kitesurfen. Toch ook een beetje dat parachute-idee. En het voordeel van het kitesurfen op Bonaire is dat de zee hier tenminste een aangename temperatuur heeft. Want ik ben best wel een koukleum.

Dus gisteren de stoute slippers aangetrokken en op naar Bonaire KiteSchool. Bij zo’n stoere surfboy informatie gevraagd over lessen. Die jongen wist me te vertellen dat het echt iets voor mij was. Vroeger was het een sport die alleen door de jeugd beoefend werd, maar tegenwoordig eigenlijk voor iedereen. Hij had vorige week zelfs nog een man van 72 jaar les gegeven. Vond ik op zich niet zo’n heel goed verkooppraatje. Ik voelde me er in ieder geval niet door gevleid. Ik kon eerst een soort introductieles doen en dan later beslissen of het wat voor me was en of ik dan verder wilde. De introductieles duurt 3 uur, waarbij je eerst op het land vliegerles krijgt en daarna (in zee uiteraard) het body draggen gaat oefenen. Dat is je lichaam door de kite door het water laten slepen. In een volgende les zou dan een board eraan te pas komen. Dat vond ik eigenlijk wel jammer, het body draggen vond ik eerlijk gezegd wel een beetje suf over komen. Had gehoopt dat ik ook gelijk al even op zo’n board kon staan. Maarja, ik snap ook wel dat je eerst goed de controle over alles moet leren krijgen. En het leren is meestal nooit leuk, dat komt pas als je het onder de knie hebt. Uiteraard was het ook best wel een kostbare aangelegenheid. Maar ach, je leeft maar een keer en dan kan je het maar beter goed doen. Dus ik besloot het maar te doen. Kreeg gelijk een high-five van de surfboy. Zeg jongen, hebben wij samen geknikkerd?

Vanmorgen om half 10 was het dan zo ver. We begonnen met vliegeren. Nu heb ik ooit zelf een 'professionele' vlieger met bar, op Schiermonnikoog gekocht, maar ik heb er nooit les in gehad. Ik bleek toch wel het een en ander verkeerd te doen. En dat is dan weer best lastig afleren. Maar toen ik eenmaal met mijn gordel (ik ben alle termen inmiddels al weer vergeten, behalve wat de donkey dig is, aan de vlieger gehaakt zat ging het een stuk beter. Ik had privéles, maar gelijktijdig met mij had een Chinees-Amerikaans meisje, met een hangover van gisteravond, ook les, van de snelle surfboy. En zij stopte eerder met vliegeren dan ik. Damn, het is geen wedstrijdje, maar dat zinde mij natuurlijk niks. Had zij het eerder onder de knie?

Vervolgens was het tijd om met het wat echtere werk te beginnen, namelijk met de kite in plaats van de vlieger. Oppompen, lijnen uitleggen, wat veiligheidsregels en het water in. Met zo’n stom helmpje op. Veiligheid voor alles natuurlijk. Maar toch, ik ben niet zo van de helmen. De bedoeling was dat de oefeningen die we op land hadden gedaan, nu in de zee herhaald werden. Met het verschil dat je je lichaam door het water liet meetrekken door de kite. Mijn instructeur hield mij vervolgens weer vast om zodoende het een en ander te kunnen corrigeren. Het Chinees-Amerikaans meisje ging ook gelijk met mij en de surfboy het water in en een bootje dat bij ons bleef. Het was best druk op het water, maar ik hoefde gelukkig niet op al die andere kiters (heet dat zo?) te letten, alleen op de oefeningen die ik moest doen. Dat ging verrassend goed. De kunst was om in eerste instantie je benen te laten bungelen en dus plat op je buik door het water te slepen. Hoofd omhoog, na 2 minuten kreeg ik al kramp in mijn nek. Maar door de kite weer wat hoger te sturen, werd je ook wat meer uit het water getrokken, wat het voor mijn nek een stuk aangenamer maakt. En ook voor mijn gezicht, want zo spatte er niet zoveel water in. Al vrij snel vond mijn instructeur dat ik het wel alleen kon. En dat vond ik ook wel. Het gevoel werd steeds beter, het laten dalen van de kite in het water ging prima, het weer oplaten ook, met één hand sturen. En lekker wat snelheid maken. Dat ging af en toe niet helemaal goed, waardoor ik de controle af en toe kwijtraakte en mezelf compleet lanceerde. Maar dat was stiekum ook wel weer leuk. Wat een kracht staat er dan op zo’n ding. Van tevoren leek het me wat suf, maar ik vond het super gaaf. En als dit al super was, hoe zou het dan op een board gaan?

Voor ik het wist was de tijd al bijna voorbij. Ik werd in het bootje getrokken en was inmiddels al een heel eind van het surfstrandje verwijderd. Het Chinees-Amerikaanse meisje was in geen velden of wegen te bekennen. En ook op zee zag ik haar niet. Vlak voor het strandje mocht ik nog even 10 minuutjes doorgaan (omdat ik zei dat ik het zo leuk vond?), maar toen was het echt gebeurd. Jammer! Mijn instructeur vertelde dat ik een van zijn betere leerlingen was, dat ik het al heel goed deed, er echt gevoel voor had en alle andere complimenten die waarschijnlijk aan alle beginnelingen worden gegeven. Maakt niet uit, ik vond het goed gaan en vooral heel leuk. Ik had verwacht dat het heel zwaar zou zijn voor je armen, maar eigenlijk kun je bijna met 2 vingers sturen.

Het Chinees-Amerikaanse meisje liep al weer in haar jurkje te paraderen toen ik bij de surfbus aankwam. Zij had het vast niet zo goed gedaan als ik ;-) Volgende week zaterdag les 2: met board! Heb er nu al zin in.