Inmiddels is er een zekere gewenning opgetreden bij het reizen naar Bonaire. En de voorbereidingen die daarbij horen. En dat is wel lekker, een mens, of laat ik het bij mezelf houden, ik hou wel van vaste patronen. De koffer is tegenwoordig binnen een kwartiertje gepakt. Dezelfde vlucht, dus om dezelfde tijd vertrekken. Vanuit dezelfde vertrekhal. In hetzelfde type vliegtuig. Daaraan voorafgaand precies weten wanneer in te checken en vooral welke stoel. Alles min of meer op de automatische piloot.
Als er dan ineens iets wijzigt treedt er toch een zekere reisstress op. Zo ging het deze keer al niet helemaal goed met het boeken van de vlucht. Het boeken van een vlucht gebeurt door onze Facilitaire dienst te verzoeken een vlucht voor je te boeken. De Facilitaire dienst geeft op haar beurt weer de opdracht om een vlucht te boeken aan het reisbureau. Niks mis mee zou je zeggen. Je kunt je afvragen waarom er een Facilitaire dienst tussen zit. Maar vergeet niet dat ik bij een overheidsorganisatie werk ;-). Bovendien is het wel handig dat je naar de financiële afhandeling verder geen kijken om hebt.
Deze keer ging het echter niet helemaal goed. En dan is zo’n tussenstation als de Facilitaire dienst weer helemaal niet handig, want dat zorgt alleen maar voor vertraging. Zeker als bepaalde mensen die ‘het in behandeling hebben’ ook nog eens een dag vrij zijn. Op zich ook weer niet zo erg, maar in deze periode waren de Wereld-deal-weken, en dan wil het nogal een hard gaan met de tickets. Maar na veel heen en weer gemail was het uiteindelijk gelukt. Nouja, gedeeltelijk dan: wel de gewenste vlucht, niet de gewenste stoel. Nadat het mij niet gelukt was om via de Facilitaire dienst en dus het reisbureau de gewenste stoel te krijgen, maar eens rechtstreeks geprobeerd bij de Koninklijke Luchtvaart Maatschappij. Maar ook daar wilde het niet lukken. De enige optie was dat ik mijn stoelvoorkeur bij het inchecken nog zou kunnen doorgeven. Dat moest het maar zo, want ik wilde natuurlijk wel op mijn ‘eigen’ stoel zitten, oftewel de stoel in de eerste rij met heul veul beenruimte.
Dus vrijdagochtend om 6.25 uur, precies 30 uur voor vertrek, klaar voor het inchecken achter de computer. En jawel, de stoel kon gewijzigd worden naar mijn stoel. Stoel aangeklikt. Gelukkig toch nog gelukt. Maar wat gebeurde er toen tot mijn grote schrik, om 6.26 op vrijdagmorgen? Toen verscheen plotseling de melding dat er tijdens het inchecken een technische complicatie was opgetreden!. “Probeer het later opnieuw” was de tip die ik vervolgens kreeg. Maar was het nu wel of niet gelukt om de stoel te wijzigen? Tja, wat doe je dan? Doorgaan en de procedure afronden en het later opnieuw proberen, met als risico dat mijn stoel inmiddels door iemand anders ingepikt was? Of toch in de incheckprocedure blijven hangen en telefonisch om assistentie vragen? Ik koos voor het laatste. En velen met mij waarschijnlijk, want de wachttijd was meer dan 5 minuten. Hoeveel langer dan 5 minuten werd niet gemeld. Na 10 minuten wachten besloot ik toch maar de gok te nemen. Ik rondde de incheckprocedure af en liet de instapkaart naar mijn e-mailadres verzenden. Daarna probeerde ik het gelijk weer en liet nogmaals de incheckkaart naar mij mailen. Op de eerste instapkaart de verkeerde stoel. Op de tweede gelukkig wel de goede stoel. Pfieuw! Dus toen kon ik met een gerust hart uit de telefonische wachtrij stappen en nog even lekker in bed kruipen.
Zaterdag op Schiphol. Daar bleek mijn standaard vertrekhal 2 op de schop genomen te worden. Dat had ik al van mijn reislustige buurman gehoord, dus daar was ik op voorbereid. Maar hierdoor kon ik niet op ‘mijn’ plekje wachten totdat ik kon gaan boarden. Dus op zoek naar een alternatief. Op weg naar de gate was een Starbucks. Met heerlijke stoelen! Niet verkeerd dus. Niet alle veranderingen zijn slecht. :-)
Ik bestelde een Cafe Latte. Wat een boel vragen ze je dan vervolgens over het bestellen van een kop koffie kunnen stellen! Ten eerste de maat van de koffiebeker. Tall, grande of venti. Vrij vertaald groot, groter of grootst. Waarom niet klein, normaal of groot denk ik dan direct. Maar daar zal wel een bepaald verkooptechnisch argument voor zijn te verzinnen. Volgende vraag was of ik de Guatamala huppeldepup koffie wilde proberen, was nieuw. Welja, waarom ook niet. Wilde ik de koffie meenemen? Of hier opdrinken? Met suiker? Lepeltje? Jammer genoeg ben ik geen man, want dan had ik een leuk Youp-antwoord kunnen geven. Wilde ik verder nog iets bestellen? En wat was mijn naam? Na aan dit kruisverhoor onderworpen te zijn kreeg ik een heerlijke kop Cafe Latte, groot, als in klein, wat trouwens best groot is. Zonder wat lekkers overigens. Hoewel ik me moest inhouden, want die brownies die mij vanuit de vitrine toelachten zagen er wel heel erg lekker uit. Maar ik had, zoals gewoonlijk, mijn twee plakjes ontbijtkoek in mijn mini-trommeltje bij me. Half elf, koffie met een plakje koek, zoals altijd.
Dan vliegtuig in. Hapje, drankje, filmpje, hapje, drankje, muziekje, hapje, drankje, Aruba. Vliegtuig uit, vliegtuig in en bon bini na Boneiru!
op het woord 
