Ondertussen in de trein van Schiphol naar Groningen. Slechts één verhaaltje gepubliceerd, waar ik eigenlijk niet eens tevreden over was. Ik gaf al aan dat ik niet meer echt over de inhoud van het werkbezoek schrijf, want ik vind dat niet helemaal passend meer om dit zo de wereld in te sturen. Maar over de ‘randverschijnselen’ kan ik natuurlijk best wat vermelden.
Zo stond de afgelopen week in het kader van voorlichting en dat leverde een waar mediacircus voor ons op. ‘Ons’ is in dit geval mijn collega Erika en ik. Behalve voorlichtingsbijeenkomsten was door de collega’s op Curaçao geregeld dat we in verschillende radio- en televisieprogramma’s mochten optreden. En niet te vergeten de artikelen in de lokale kranten waarvoor ik door verschillende journalisten ben geïnterviewd. Toch wel heel speciaal!
Na zondagavond om 11 uur in het hotel te zijn aangekomen, begon de eerste vuurdoop maandagmorgen al, om 7 uur in het programma “Moru, bon dia”. Wat zoiets betekent als “Mogge, goedemorgen”. Een live televisie uitzending waarbij de presentatrice in rap Papiaments de ochtendkranten doorneemt. Handig als je niet kunt lezen. Over de verschillende artikelen wordt kort even wat genoemd. Terwijl de opname plaatsvond slopen Erika en ik naar binnen en mochten wachten op twee stoelen aan de zijkant. Vervolgens was er een commercial break, werden wij aan tafel gezet bij de presentatrice en werd snel een microfoontje opgedaan. Binnen 2 minuten even snel doorgenomen wat we kwamen vertellen en Live! Gelukkig vond het gesprek wel in het Nederlands plaats, want zo goed is mijn Papiaments helaas nog niet. En zeker niet voor de televisie! In een blokje van een kwartiertje hebben we uitgelegd waarom we op Curaçao waren. Vervolgens konden mensen met vragen inbellen. Dat wisten we van tevoren niet, maar was natuurlijk geen enkel probleem. De bedoeling was dat de vragen per telefoon pas in het tweede blokje gesteld konden worden, maar de belangstelling was zo groot dat dit gelijk in het eerste blok al gebeurde. Er kwamen zelfs vragen van mensen die in Nederland wonen. Blijkbaar was het programma ook in Nederland te zien of te horen. Had ik dat geweten.
De vragen werden allemaal in het Papiaments gesteld, onze presentatrice deed voor ons een korte vertaling in het Nederlands, waarop wij vervolgens een antwoord konden geven. Sommige vragenstellers hadden niet goed opgelet, want ik merkte dat de presentatrice in de reactie naar de vragensteller al het antwoord gaf naar aanleiding van hetgeen wij eerder al hadden verteld. Een pittige tante!
Al met al een hele leuke ervaring, en ook het andere televisieprogramma de dag later (ook al om 7 uur) was bijzonder. Op het allerlaatste moment bleken de microfoontjes het niet te doen. Ik zou subiet in de stress schieten. Maar daar komt dat waarschijnlijk wel vaker voor, want in de grote bank waarin wij weggezonken waren naast de presentator zaten ook microfoontjes verstopt. Die werden snel onder de kussens weggetrokken en bij ons opgespeld. En … live!
Dat is toch wel een van de charmante dingen in het Caribisch gebied. Geen stress, het komt allemaal wel goed. Zo ook toen wij in een (live) radioprogramma kwamen. We moesten in de straat zijn waar wij ’s ochtends ook al waren geweest in verband met een vergadering. Gelet op de huisnummers zou dat er vlak naast moeten zijn. Maar hoe wij ook zochten, nergens dat huisnummer van de studio te vinden. Die huisnummering, dat is niet iets waar je dus teveel op moet vertrouwen hier. Na drie keer de weg te hebben gevraagd hadden we het eindelijk toch gevonden. Leek natuurlijk ook helemaal niet op een studio, maar gewoon op een oud, wat vervallen huis. Vijf minuten nadat we er hadden moeten zijn renden wij naar binnen, waar we ontvangen werden door de presentator. Excuses van onze kant, maar natuurlijk geen enkel probleem. Ga lekker zitten en…..live!
Tenslotte de interviews door de journalisten van de kranten. Zowel telefonisch als na de voorlichtingsbijeenkomsten. Door schade en schande heb ik ondertussen wel gemerkt dat je heel voorzichtig moet zijn met wat je zegt, want voor je het weet is het verhaal uit zijn verband gerukt. Ik heb dan ook bij één journalist gevraagd of ik het artikel van tevoren even mocht lezen. De manier waarop de vragen werden gesteld gebeurde op zo’n negatieve manier. Bah, daar ben ik echt allergisch voor en trek me dat ook (teveel) aan. Maar toen ik het artikel las, was het best een positief verhaal. Kritisch, dat wel, maar dat mag natuurlijk.
Kortom, ik kijk terug op een zeer geslaagde week en ben weer vele ervaringen rijker. Op naar de volgende keer.
op het woord 
