Vandaag stond de overstap naar een ander eiland van Caribisch Nederland op het programma, namelijk van Statia naar Saba. Je kunt als je op het ene eiland bent, het andere zo zien liggen. En omgekeerd trouwens ook, als je op het andere eiland bent, kun je het ene zo zien liggen. De afstand van het ene naar het andere eiland is 35 km. En omgekeerd trouwen ook.
De enige manier om van A naar B, of in dit geval van E naar S te komen, is met het vliegtuig. Via St. Maarten. Er varen geen veerboten tussen de eilanden zoals wij dat kennen naar de Waddeneilanden. Dat heeft waarschijnlijk met de te ruwe zee te maken. Dat denk ik tenminste, ik weet niet of dat ook de reden is. En vliegtuig is een groot woord, het is een vliegtuigje.
Hoewel ik de vluchten al vaker heb gemaakt, blijft het toch altijd een bijzondere ervaring met zo’n klein vliegtuigje een zogenaamd STOL vliegtuig (Short Take Off and Landing). Er kunnen 20 mensen in en je moet behoorlijk bukken als je in het vliegtuig staat. Zit je voorin, dat zit je praktisch in de cockpit, geweldig!
De vlucht vanaf Statia naar St. Maarten verliep zonder problemen. Alsof je met de trein, een hele krappe trein, naar je werk gaat. Maar dan leuker.
Op St. Maarten aangekomen, van het vliegtuig de bus in, naar de terminal en daar even wachten in de hal onder aan de trap. Vervolgens weer de bus in en op naar het volgende vliegtuig. Uit de bus, maar niet het vliegtuig in. Er was nog iets niet klaar. Dus weer in de bus. Ja, het was klaar. Dus weer uit de bus. En nu wel het vliegtuig in. Zag er spiksplinternieuw uit. Ik heb wel eens in vliegtuigjes gezeten waarvan je je afvroeg of de schroeven er onderweg niet uit zouden trillen. Ik kon helemaal voorin zitten, dus bijna bij de piloot op schoot. Taxiënd naar de opstijgbaan (heet dat eigenlijk zo? In ieder geval het tegenovergestelde van landingsbaan. Hoewel het dezelfde strip op het vliegveld is. Krijgt het dan een andere naam als de functie ervan veranderd?) gaf de piloot, een wat oudere, grijzende Antilliaan, die me aan Morgan Freeman deed denken, wat me wel een vertrouwd gevoel gaf, met een afschuwelijke gouden ring om, een stoere ray ban zonnebril op en cowboylaarzen aan, een paar keer extra gas. Het vliegtuigje brulde erover. Dat had ik nog nooit eerder meegemaakt, die paar extra gas geven. Maar het was een hele stoere piloot, dus misschien hoorde dat bij zijn image. Op de opstijgbaan (ik blijf het een raar woord vinden) aangekomen ging het gas vol open. Rijden rijden rijden en... niks niet de lucht in.
Het gas werd geminderd en de take off werd afgebroken. Morgan vertelde dat “one of the engines lost power”. Ai, dat klonk niet goed. Een verstandige beslissing om dan toch niet op te stijgen. Want voor het landen op de kortste landingsbaan ter wereld is het toch wel een fijn idee om in een vliegtuig te zitten waarvan alles perfect functioneert. Zo zie je maar weer, schijn bedriegt. Sommige vliegtuigen zien er niet uit, maar daar werkt alles prima. En dit vliegtuig leek nieuw, maar toch. Op één been kun je niet staan. Dat kan overigens best. Maar laten we het maar wel bij twee motoren houden om mee te vliegen.
Dus wij weer terug. Weer uit het vliegtuig, de bus in, terug naar de terminal en wachten in de vertrekhal. Tijd voor een kopje koffie om even bij te komen van de schrik! Tjongejongejonge, dat was met toch wat! ;-)
op het woord 
