Ik ben iemand die zijn koffer uitpakt als de overnachting langer dan 1 nacht duurt. Zoals nu tijdens mijn verblijf op Sint-Eustatius, oftewel Statia. Een verblijf met 4 overnachtingen, dus voor mij zeker de moeite waard om mijn koffer uit te pakken. Ondergoed, shirts, hemdjes en rokjes in de lades. Jasjes, broeken en jurkjes op de hangers. De schoenen en slippers netjes onder het kastje. De shampoo, doucheschuim etc uit de toilettas. En getverderrie, was er een fles shampoo open gegaan. Alles vies, of eigenlijk schoon, plakkerig. Is me al vaker overkomen, dus meestal doe ik voor de zekerheid nog een plastic zakje om de shampoo. Maar deze keer vergeten. Alles afgespoeld, afgedroogd en in het badkamerkastje gezet. Zo, alles keurig netjes.
Als ik na de eerste werkdag in mijn kamer verschijn, is uiteraard mijn bed veel netter opgemaakt dan ik het zelf had achtergelaten. Pyamaatje niet meer onder mijn kussen, maar netjes opgevouwen op de stoel. En mijn schoenen en slippers zijn onder het kastje vandaan gehaald en in het rek in de kast neergezet. Mijn hardloopkleren had ik voor mijn gevoel netjes uitgehangen om te luchten, maar dat kon blijkbaar toch nog wat netter. Voelt toch een beetje als een standje van je moeder, dat je je kamer niet netjes opgeruimd hebt.
Wat ik nog meer heb meegenomen deze keer zijn een heleboel (kleine en lichte) kadootjes voor mijn collega’s op Bonaire. Er is één collega jarig als ik er ben. En verjaardagen zijn er hier om gevierd te worden. Vorig jaar moest hij werken op zijn verjaardag, aanwezig zijn bij een onderwijsconferentie op St. Maarten. De wereld was te klein: werken op je verjaardag! Hopelijk maakt hij deze keer weer cheesecake om op te trakteren. Want dat is de lekkerste cheesecake die ik ooit heb gehad (sorry mam). Een andere collega is net bevallen. Dus daar ga ik natuurlijk ook even langs met de nodige kadootjes. En dan gewoon nog wat meegenomen voor de andere collega’s, voor de leuk.
Ook mijn hardloopoutfit ontbreekt deze keer natuurlijk niet. Hoewel ik nog steeds niet kan zeggen dat ik hardlopen leuk vind om te doen, begin ik er toch steeds minder een hekel aan te krijgen. Zeker om te lopen met het moedergroepje elke woensdagochtend is best lekker en gezellig. Maar zo ’s ochtends om een uur of zes, als het net licht begint te worden maar de zon nog niet op is, dat is ook geen verkeerde manier op de dag te beginnen. De natuur ontwaakt, de kippen kakelen er vrolijk op los, de hanen kraaien alsof het een lieve lust is en de honden blaffen je een goede morgen toe. Alhoewel sommige honden je wel heel enthousiast komen begroeten en vanuit de bosjes opeens tevoorschijn springen. Man! Je schrikt je een ongeluk.
Tegenwoordig heb ik zo’n app op m’n telefoon om de afgelegde route bij te houden. Met allerlei statistieken erbij: uiteraard afstand, tijd, snelheid, verbruikte calorieën, hoogteverschil en weet ik nog meer wat voor onzin. Helaas is het GPS-signaal hier niet sterk genoeg om de hele afgelegde route te kunnen volgen. Waardoor het leek alsof ik gisteren slechts een dikke kilometer had afgelegd in een half uur tijd en vandaag twee kilometer in 20 minuten. Ik liep niet heel hard, maar zo dramatisch was het nu ook weer niet. En dit is natuurlijk niet goed voor mijn gemiddelden. Misschien toch maar wissen deze loopjes.
En als laatste heb ik mijn snorkelspul en duikhorloge bij me. Geen idee of ik dat nog ga gebruiken, in ieder geval niet hier op de Bovenwinden (oftewel Saba en Statia). Het appartement waar ik nu zit ligt helaas niet aan zee, en nog helazer, er is ook geen zwembadje bij. Maar na het werk nog met een boekje van de laatste zonnestralen genieten is natuurlijk ook niet verkeerd. En ook op Saba zal er geen gelegenheid zijn om te gaan snorkelen. Zaterdag vliegen we weer naar Bonaire, daar zal vast nog wel een keer gaan snorkelen, want de Caribische zee ligt daar in mijn achtertuin. En misschien ga ik zelfs nog een keertje duiken.
op het woord 
