Nou was ik van plan deze keer iets over het oriëntatie-gedeelte van de VOBESS cursus te vertellen. Maar eigenlijk moet ik eerst wat anders kwijt. Na een hele lange werkdag gisteren, om zeven uur ’s ochtends begonnen, om elf uur ’s avonds pas weer thuis, dacht ik vandaag: dat moet anders. (Ondertussen sta ik na te denken hoe ik mijn pizza-probleem ga oplossen. Die wilde ik opwarmen in de pan, met als resultaat dat nu de onderkant verbrand is, terwijl de bovenkant nog bevroren is. Dat krijg je als je geen deksel kunt vinden in de keukenkastjes, er geen oven is, de magnetron het niet doet en het zo’n onhandig elektrische kookplaat is).
Goed, vandaag moest dus anders. Dus ik om half zes ’s middags terug naar mijn appartementje. Heerlijk slenterend langs de boulevard, genietend van de zon en de prachtige blauwe zee. Na een half uurtje met een boekje en een groot glas cola bij het zwembad te hebben gelegen besloot ik nog even te gaan snorkelen. Ik was zondagochtend naar het strand geweest, maar dat was aan de andere kant van het eiland, met alleen zand op de bodem van de zee, dus weinig (mooie) vissen.
Als ik mijn appartement uitloop, loop ik recht het zwembad in, steek de staat over, en lig dan gelijk in zee. Aan deze kant van het eiland is een koraalbodem, wat garant staat voor de meest fantastische vissen. Dus ik snorkelen, de zon zou over een half uurtje ondergaan. Meestal zie je op het moment dat je je hoofd onder water steekt al de meest praktische vissen voorbij komen. Dat was deze keer niet zo. Het water was ook best troebel, voor Bonaireaanse begrippen dan. Als de Waddenzee zo helder zou zijn als het hier troebel is, zouden de zeehonden niet weten wat hen overkwam. Het snorkelen viel de eerste 25 meter (in de lengte uiteraard, niet in de diepte) wat tegen, zei zij verwend als zij was. Maar toen: een enorme ballonvis. Geen idee hoe ze echt heten, maar dat is ik de naam die ik ze heb gegeven. Het zijn namelijk net opgeblazen vissen. Een prachtig exemplaar, en best groot, ik schat wel een meter lang. En een kop en romp (noem je dat ook zo bij een vis?) als een kleine skippybal. Ik had deze ballonvis nog niet voorbij zien zwemmen, of ik dacht in de verte een andere snorkelaar te zien. Maar toen ie dichterbij kwam, zag ik al snel dat het helemaal geen mens was, maar een manta! Wauw, wat een prachtig dier. En groot! Misschien was dit wel een kleintje, maar ik had er nog nooit eerder een gezien tijdens duiken of snorkelen. Een spanwijdte van minstens twee, misschien wel drie meter. En even zo lang, met nog een enorme staart er achter aan. Hij kwam recht op mij af zwemmen. Mijn hersentjes ratelden ondertussen op volle toeren: manta, manta, zijn die gevaarlijk? Ik dacht van niet, maar hij was wel heel groot en kwam nog steeds recht op mij af. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en bleef doodstil in het water liggen. Hij negeerde mij echter totaal en “vloog” heel rustig, zonder mij een blik waardig te gunnen voorbij. Pffffieieieieijjjjjjjjwwwww. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en zwom stiekum achter hem aan. Maar dat beest had een behoorlijke snelheid, ook al leek het alsof hij in slow motion vloog. Hij was dan ook snel weer uit zicht. Jammer, maar wat was dat indrukwekkend.
Een beetje flabbergasted zwom ik verder naar een stukje koraal waarvan ik wist dat daar altijd mooie vissen zitten. Het was daar een drukte van jewelste. Ik zag er zelfs een kreeft, terwijl die normaal gesproken alleen in het donker actief zijn. Ook drie murenes, een soort onderwaterslangen, die voor de helft uit hun schuilplaats waren gekomen. Vind ik enge vissen, ze zien er altijd zo onaardig uit mijn hun bek wagenwijd open alsof ze je willen bijten. En de angelfishes, zo mooi. En ze kwamen zo dichtbij, net als andere vissen. Alsof ze niet in de gaten hadden dat ik een mens was. Wat genieten hier onder water. Ik hoopte dat ik op de terugweg de manta nog tegen zou komen. Maar helaas. Al met al een zeer geslaagd snorkeluitstapje.
Ik was dus van plan om wat te schrijven op de voorbereiding die de studenten krijgen voordat ze in het diepe worden gegooid in Nederland. In plaats daarvan heb ik geschreven over hoe ik zelf een half uurtje in het ondiepe heb rondgezwommen. Dus het verhaaltje over de oriëntatiecursus houden jullie nog van me tegoed (als jullie daar tenminste in geïnteresseerd zijn). Nu stop ik ermee, want het is nu weer NBA-time: the Finals!
op het woord 
