Te land, ter zee en in de lucht

We hebben tijdens de 2 weken dat we nu in Thailand vertoeven van verschillende vervoersmiddelen gebruik gemaakt. Over land, water en door de lucht.

Ter land…
Eén van de bekendste vervoersmiddelen is de scooter, snel en efficiënt in het drukke verkeer in de steden. Je kunt zo’n scooter al huren voor zo’n kleine € 4 per dag. Hoewel het een handige manier is om je tussen alle auto’s een weg te banen en het heel goedkoop is, hebben we hier geen gebruik van gemaakt. Veelste gevaarlijk als je niet gewend bent aan het verkeer hier. Bovendien is de kans groot dat als je onderuit gaat, je behalve je lichaam verwondingen oploopt dat ook voor je portemonnee geldt. Je bent daar niet voor verzekerd en er zal je een hoog bedrag in rekening gebracht worden door de verhuurder.
Een ander bekend vervoersmiddel is de tuktuk. Maar omdat we hier ook geen gebruik van hebben gemaakt is het een beetje raar dat ik dit noem.

Eigenlijk zijn alle vervoersmiddelen te land goedkoop. We hebben van de metro gebruik gemaakt voor een habbekrats. Je koopt van tevoren kaartjes, loopt door een beveiligingspoortje wat 9 van de 10 keer begint te piepen. Je verwacht aangehouden te worden, dat ding piept immers niet voor niets. Maar de beveiligingsbeambte die ernaast staat denkt daar blijkbaar anders over: dat ding piept wel voor niets. Daarom wordt je gemaand door te lopen. Verborgen werkeloosheid? Luie beambte? Waarschijnlijk om de indruk te wekken dat de veiligheid hier geborgd is, na de aanslag die hier een tijdje geleden heeft plaatsgevonden. Maar als er niet naar piepende poortjes geluisterd wordt, heeft dat weinig toegevoegde waarde.

Ook bij de ingang op sommige stations stond een (beveiligings?)beambte. Eén daarvan groette vriendelijk alle mensen die passeerden. Niemand gunde hem ook maar een blik waardig, laat staan een groet. Dochters vonden dat zo onbeleefd dat ze erheen liepen om de man wel te begroeten. Goed opgevoede dames ;-)
Als haring in een tonnetje stonden we in de metro. Ook hier gold ‘lang leve de smartphone’. Werkelijk iedereen was gekluisterd aan dat ding, of men nu zat, stond of de metro in of uit liep. Nou is er in zo’n metro ook niet zoveel te zien, dus ik kan me er wel iets bij voorstellen.

Ook hebben we gebruik gemaakt van de Skytrain, een soort trein maar dan een stuk boven de grond zoals de naam al doet vermoeden. Een mooie manier om een indruk van Bangkok te krijgen, in tegenstellig tot reizen met de metro. Helaas waren wij zo dom om bij daglicht met de metro te gaan en op het moment dat het al donker was de Skytrain te nemen.

Dan de taxi, die naast de scooters en tuktuks het straatbeeld bepaald. Goed opletten dat je ervoor zorgt dat de taxichauffeur de meter aan zet, anders kun je voor een leuke verrassing komen te staan. Aangezien wij niet van die onnozele toeristen zijn die zich laten bedonderen (drijvende markt? Nooit van gehoord) was dit iets wat wij natuurlijk direct kenbaar maakten aan de chauffeur. Maar dat was niet eens nodig. Want toen wij aangaven naar het Grand Palace te willen, één van de grootste, zo niet dè grootste attractie in Bangkok, gaven de taxichauffeurs aan dat ze niet begrepen wat wij bedoelden. En dan bedoel ik niet 2 of 3 taxi’s, nee, het ging er wel om een stuk of 10! Nou is onze Engelse uitspraak misschien niet zo geweldig en dat van de Thai al helemaal niet, maar dit is toch iets waarbij je het op z’n Nederlands Engels of Thais Engels uitspreekt toch te begrijpen zou moeten zijn. Alle tuktukdrivers verstonden wel heel goed waar wij heen wilden. Maar wij wilden niet met een tuktuk, om niet tussen al die uitlaatgassen te zitten.
We spraken 2 Nederlandse meisjes aan die ook op het station zaten en vroegen of zij dezelfde ervaring hadden. Zij adviseerden om naar Wat Poh te vragen, de bekende tempel met een liggende Boeddha van 46 meter lang. En warempel, dat kenden de taxichauffers wel. Maar daar berekende ze een prijs voor die normaal gesproken de helft zou moeten kosten. Waar praat je dan over met zulke lage prijzen zou je zeggen? Principes hè.
Na tussenkomst van een man die blijkbaar ook iets met taxi’s te maken had werd ons uiteindelijk een taxi toegewezen die netjes op de meter reed. Tjongejonge, wat een gedoe.

… ter zee…
Een highspeed katamaran bracht ons naar het eiland Koh Tao. Van tevoren voor de zekerheid pilletjes tegen zeeziekte ingenomen. Een verstandige keuze denk ik, want dat ding ging me toch op en neer en heen en weer! Op het dek was het wel goed vol te houden, voorop in de harde wind met af en toe een golf zeewater over je heen. En goed blijven kijken naar de horizon. In de boot waren inmiddels de nodige kinderen over hun nek gegaan, na een halve zak chips leeg gegeten te hebben. Niet zo handig.

Wat ook behoorlijk over de zee schommelde was een aftandse boot die ons naar de divesite bracht. Gerund door drie Birmezen(? mensen uit Birma) die behalve op de boot werken er ook op wonen. Op het ‘droog gedeelte’ van de boot, waar we onze bagage kwijt konden, sliepen ze. En omdat Thai iets tegen voeten hebben, ik weet niet meer wat precies, mocht je dat gedeelte van de boot niet betreden. Net zoals het voorsteven van de boot, wat een soort heilige plek van de boot is, waar met een Thaise vlag een schamel bosje bloemen als een soort boegbeeld dienst deed.

Niet over de zee, maar wel over water hebben we in Bangkok gebruik gemaakt van de Expressboat, een lijndienst waar je op verschillende plekken kunt op- en afstappen. De kaartjes koop je onderweg en dit is een vorm van vervoer die kost al helemaal niets. En een leuke manier om je te verplaatsen.

Over de longtailboat wil ik het liever niet hebben.
… en in de lucht.
Dat was natuurlijk onze vliegreis naar Bangkok. Daar valt niet zoveel over te vertellen, behalve dat ie heel lang duurde. Wat wel heel bijzonder was, is dat er tijdens de tussenstop in Dubai “A fire was reported. Stay calm en wait for further instructions”. Dat is dan toch wel een dingetje. Maar niemand leek zich er wat van aan te trekken. De winkels gingen niet dicht, mensen bleven rustig zitten lezen of verveeld voor zich uit te kijken. Er volgden geen verdere instructies. Het werd nog wel drie keer omgeroepen. Hoe het uiteindelijk is afgelopen weten we niet. Wij mochten gelukkig de volgende vlucht aanvangen.