Prutkiten

Ik zei het de vorige keer al he? Die kitesurfinstructeur zegt vast tegen alle cursisten dat ze het zo goed hebben gedaan voor een eerste keer. Nou had ik er de vorige keer ook een heel goed gevoel over. Ik vond het heerlijk gaan, bijna een euforisch gevoel. Maar zo lekker als het vorige week ging, zo slecht ging het nu. Na vorige week dacht ik dat het wel een verslaving kon gaan worden. Nou, zo kom je snel van een verslaving af. Wat ging het prut!

Toen ik aankwam bij het kitestrandje was het heel rustig. Lagen er vorige week wel een stuk of 10 kites op het strand en een stuk of 20 mensen op zee, nu lagen er slechts 3 kites en waren er 2 aan het kiten. De wind was een stuk minder dan vorige week. Dat hield in dat ik met een grotere kite het water op moest, een 17 wel te verstaan. Nou zegt mij dat helemaal niks, maar ik zag wel dat het een joekel van een kite was. Ik dacht nog, niet teveel wind, dat vind ik niet zo erg, dan gaat het allemaal wat rustiger. Want vandaag mocht ik met een board het water op. Het echte werk.
Eerst moest de kite opgezet worden. Dat is niet zo heel veel werk. Kite opblazen, lijnen uitleggen, bevestigen aan de kite en klaar is klara. Toen gingen we even droog oefenen met het board. Er zitten 2 voetbanden op, waar logischerwijs je voeten in geschoven moeten worden. Het was de kunst om het board wat naar achter gekanteld te houden. Kantel je m voorover, dan ‘schept’ ie water en ben je gezien. Even oefenen met opstaan vanuit een zitzak. Dat ging best goed. De kite het werk laten doen was de truc. We zouden het zien.

De instructeur, Peter, een andere dan de vorige keer, liep met de kite aan zijn gordel gekoppeld het water in. Eenmaal in zee kreeg ik de kite aangekoppeld. Rustig stukje body draggen de zee op. Geen probleem, ging prima. Paar stuuroefeningen. Ging ook ok. Het gevoel was gelijk weer terug. Ondertussen was Peter in het motorbootje gestapt en kwam naast me varen. Toen kreeg ik het board aangegeven. Ik had de kite ondertussen in het water laten zakken. Het board moest onder de lijnen doorgelegd worden en vervolgens moest ik mijn voeten in de banden zetten. Dat viel nog niet mee. Ook al lag de kite in het water, ik werd toch nog wat naar voren getrokken. Maar het lukte. Goed gehurkt blijven zitten en vervolgens de kite weer uit het water laten komen. Had ik vorige week ik weet niet hoeveel keer gedaan. Heel langzaam de linkerlijn wat aantrekken. De kite kwam al dwars te liggen. Met veel gevoel de kite weer op 12 uur zien te krijgen. Lijnen strak, maar ook weer niet te strak. Ik werd al langzaam uit het water getrokken. Yes! Maar helaas, 1 klein stuurfoutje en de kite schoot door naar 11 uur. Ik raakte natuurlijk pardoes de controle over het board kwijt, omdat ik opeens hard naar voren werd getrokken door de kite. Het board kantelde naar voren en ik draaide mijn lichaam te ver door. Vervolgens belandde ik met snufferd in het water en kreeg gelijk een slok zeewater binnen. Jakkes. “Board los” riep Peter, want hier was toch geen houden meer aan. Dus het board gleed weg, waardoor ik in ieder geval mijn gezicht weer uit het water kon krijgen. Geeft niks, eerste keer, je weet niet wat je kan verwachten. En zoals wel vaker met bepaalde sporten, is je natuurlijke reactie net de verkeerde. In plaats van de bar naar je toetrekken wat je automatisch doet, moet je m juist van je afdrukken.

Tweede poging. Board weer aan mijn voeten. Kite weer goed op het water. En weer aan de linkerlijn trekken om de kite op te laten stijgen. Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg het niet meer voor elkaar. Dus op een gegeven moment voer Peter naar de kite om m een zetje in de juiste richting te geven. En jawel, daar ging ie weer. Hoger, hoger en …. Vervolgens weer het water in. Shit.

Om een lang verhaal kort te maken, zo ging het ongeveer een uur door. Ik kon dat stomme ding gewoon niet onder controle krijgen. Wat deed ik nou fout? Waarom ging het vorige week wel steeds goed? Een paar keer kreeg ik de kite wel goed de lucht in. Maar als ik vervolgens wat heen en weer ging sturen om vaart te krijgen, belandde het onding weer het water in. Ik werd er behoorlijk chagrijnig van. Ik zou dat ding ver....dikkeme goed de lucht in krijgen. Maar het ging zoals je dat zelf vroeger misschien ook wel eens mee gemaakt hebt met vliegeren. Dat dat ding niet goed de lucht in wil en om de haverklap naar beneden komt. Nou, dan is de lol er snel af. En dat was bij mij dus ook zo. Ik ben met mijn kont het water niet meer uit geweest.

Na een uurtje was de wind zodanig afgenomen dat het helemaal hopeloos was geworden. Dus toen zijn we er maar mee gestopt. Met een enorm gefrustreerd gevoel natuurlijk. Lukte het niet doordat ik nu met een grotere kite het water op was, die moeilijker te besturen was en minder snel reageerde? Of te weinig wind? Of kwam het omdat ik niet zo fit was. Ik had gisteren misschien wat verkeerds gegeten. En in ieder geval teveel gedronken… Of toch niet zo’n goede instructeur als de vorige keer? Allemaal smoesjes, ik heb gewoon niet goed gedaan wat Peter zei. Maar zo wil ik mijn laatste kitesurfervaring natuurlijk niet eindigen. Dus ik heb voor volgende week nog een afspraak gemaakt. Het zal me toch lukken om in ieder geval een paar meter staand op een board vooruit te komen. Stom gedoe. Maar verder is het best leuk hier :-)