Al weer een paar dagen geleden heb ik het hoogste punt van Nederland bereikt! Te weten de Mount Scenery op Saba, hoogte 877 meter. Een mooi onderwerp om een verhaaltje over te schrijven. Alhoewel, je gaat naar boven, je gaat weer naar beneden. Kan ik daar een blog mee vullen? In ieder geval met wat foto's.
Uiteraard kun je hier een blog mee vullen en ook leuk om wat foto's te plaatsen, maar dan moet het wel een leuk stukje worden. De laatste blogs was je best wel weer lekker op gang was, als zeg ik het zelf. Dus hierbij cursief van mijzelf op mijzelf.]
Ik was al een paar keer eerder op Saba geweest, maar nooit in de gelegenheid om deze berg te bedwingen. Maar deze keer wel, ik had op vrijdagochtend geen afspraken staan en ik was van plan van plan zo vroeg mogelijk te beginnen, mede gelet op de temperatuur. [Dat klopt niet helemaal. Het is namelijk helemaal niet zo warm op Saba. Nouja, wel aangenaam natuurlijk, maar ik schat niet veel warmer dan 25 graden. En met die temperatuur kun je prima een bergwandeling maken. Dus vanwaar de toevoeging 'gelet op de temperatuur?]
Er was mij ooit verteld dat je de berg niet alleen mocht beklimmen. Daar kon ik me ook wel wat bij voorstellen, stel er gebeurt wat onderweg, je gaat bijvoorbeeld door je enkel, en dan lig je daar maar. Ik was samen met mijn collega op Saba, maarja, dat is zo’n Antilliaan die ik natuurlijk niet mee naar boven kon krijgen ;-) [Er staat hier wel een knipoog, maar dit klopt wel ;-)]Deze keer was de mogelijke aanwezigheid van slangen de smoes. Nou ben ik ook geen fan van slangen, maar als ik zeker weet dat ze niet giftig/gevaarlijk zijn, dan heb ik er niet zo’n moeite mee. [Mwoah, misschien ben je toch niet zo stoer.Maar dat hoeft niet iedereen te weten.]
Gelukkig wist Wim, de eigenaar van het hotel waar ik verbleef, te vertellen dat je best alleen naar mogen kon gaan. Het was natuurlijk [wat gebruik je eigenlijk vaak het woord natuurlijk, en ook het woord eigenlijk]ook mogelijk met een gids, maar als je alleen wou gaan kreeg je gewoon een fluitje mee. Mocht er wat gebeuren, dan moest je hard op het fluitje blazen, en dan was dat ‘op Saba’ wel te horen. Bovendien hebben ze bij het hotel een bord hangen, waarop je kan aangeven welke route je gaat lopen en hoe laat je weggaat. En als je terug komt, moet je dat ook weer op het bord schrijven.
De tocht naar de top zou circa 90 minuten in beslag nemen. En dan ook weer 90 minuten naar beneden. Ik moest gewoon de bordjes volgen, het zou allemaal keurig aangegeven staan.
Dus ik op pad. Het begin van het pad was keurig verhard. Uiteraard geen geasfalteerde weg, [nee hèhè] maar toch wel iets waar beton aan te pas was gekomen. Het klimmen ging lekker, ik had de pas er mooi in. Eigenlijk vond ik het helemaal niet erg dat ik alleen was, kon ik mooi in mijn eigen tempo omhoog gaan.
Vanaf het begin van de tocht zag het bos er al tropisch uit, prachtig. Het nadeel van in een bos lopen is wel dat je geen uitzicht hebt. En ik had al gezien dat de top in de wolken lag, dus daar zou ik waarschijnlijk ook geen uitzicht hebben. En al vrij snel werd het ook bewolkt. Dat gaf overigens een heel mooi mysterieus sfeertje. En wat een rust! Alleen wat vogeltjes. En het geklapper van de enorme bladeren als een zuchtje wind opstak.[Het was leuk geweest als je hier nog had aangegeven dat je geen kip tegenkwam. Want die kwam je later namelijk wel tegen. Daar had je wat mee moeten doen. Gemiste kans.]
Door de warmte en de inspanning stond het zweet als snel op mijn voorhoofd. [en niet alleen op mijn voorhoofd.]Mijn kuitspieren werden flink gepest. En mijn bovenbenen waren het ook niet gewend zo’n lange trap te beklimmen. De trap was overigens nog steeds verhard en zou dat blijven tot aan de top. Wat een werk om zo’n pad naar boven te ‘bestraten’. Maar wat dat betreft hebben de Sabanen wel een naam. Er is op Saba maar één weg, en wel ‘the road that couldn’t be build’. Toch hebben ze deze weten aan te leggen, in 25 jaar tijd. [Stukje cultuur, op zich leuk om hier aandacht aan te besteden, maar maak er dan wat leuks van, dit is een beetje nietszeggend zo.]Dus zo’n pad naar boven verharden was waarschijnlijk een peulenschilletje.
Wat mij wel vaak opvalt bij een wandeling in de bergen, is dat ze de treden zodanig maken dat je stappen even zijn: met je linkervoet zet je 1. je eerste stap op de trede, vervolgens zet je 2. je rechtervoet ook op deze trede (gelet op de breedte van de trede). Vervolgens 1. je linkervoet weer op de volgende trede en 2. je rechtervoet er weer bij. Belasting voor met name je linkerbeen. De treden zijn te breed om er slechts één pas op te maken. En te smal om er nog een fatsoenlijke extra derde pas op te maken. Dus af en toe maak je zo’n raar huppelpasje tussendoor om je benen wat afwisseling te geven. [Beetje moeilijk beschreven, maar wel grappig.]
Vlak onder de top was een kort vervelend glad stukje. En omdat ik alleen was, toch even extra voorzichtig gedaan. Want het zou me toch niet overkomen dat ik hier onderuit zou gaan. En bijvoorbeeld mijn enkel zou zwikken. Want dat fluiten op mijn fluitje, ik had er zo mijn twijfels over of ze dat beneden wel zouden horen. Ik had mijn naam wel op het bord gezet bij het hotel, maar de stift had z’n beste tijd wel gehad. Bovendien, wanneer zou een zoektocht op touw gezet gaan worden? De andere personen die eerder die week een tocht naar de top hadden gemaakt, hadden pas na 4 uur weer ‘uitgecheckt’. [Hier had wel iets meer spanning in gelegd mogen worden. Als schrijver mag je best wat overdrijven. Geef bijvoorbeeld aan dat je bijna onderuit gegaan was, het fluitje al in je mond had gestoken of iets dergelijks] Zagen de huppelpasjes er op de treden er waarschijnlijk al vrij belachelijk uit, dit stukje over een glibberig pad zou wel helemaal een lachwekkend beeld opleveren. Maar ik nam geen risico. En gelukkig was er niemand om mij gade te slaan.
Binnen 60 minuten was ik boven. In de wolken, niets te zien. Nou, daar sta je dan. [Ja, en? Ook hier òf wat meer spanning inbouwen, of wat meer humor. Hier kwam je bijvoorbeeld die kip tegen. Boven op de Mount Scenery. Daar was best wat leuks over te vertellen toch?]
Dus maar weer naar beneden. Zelfde pad. Zelfde rust. En uiteraard ook binnen 60 minuten :-)[Sorry Monique, ook dit einde is niet wat ik van jou gewend ben. Je kunt best beter! Niet zomaar je blog publiceren, omdat je wat tijd besteed hebt aan het schrijven. Het moet wel de moeite zijn om te lezen.]
op het woord 
