Zoals ik al op Facebook had gemeld, heb ik maandag het belangrijkste doel van mijn bezoek al bereikt. Zonder in details te treden betrof het de ondertekening van een overeenkomst, waar ik al meer dan 2 jaar mee bezig ben om dit voor elkaar te krijgen. Je moet als ambtenaar soms over een lange adem beschikken! Bij de ondertekening was ook een fotograaf van "onze" communicatie-afdeling uitgenodigd, zodat we de foto met tekst als persbericht konden versturen. Vandaag stond het artikel met foto in de krant. Mijn naam werd wel genoemd, ik stond zelf niet op de foto die is ingezonden. Jammer? Aan de ene kant wel. Het is, tenminste dat vind ik, heel leuk om jezelf in de krant (en op internet) te zien staan. Aan de andere kant, de overeenkomst betreft het innen van studieschulden. Natuurlijk niet iets om erg populair mee te worden. Dus wat dat betreft vond ik het niet zo erg niet op de foto te staan. Word ik niet gelijk herkend als die "Makamba" (Europese Nederlander met vooral negatieve bijklank) die het geld bij de bevolking komt weghalen.
Het was trouwens nog wel even spannend bij de notaris, waar de overeenkomst werd getekend. Ik had alle stukken al met opzet in mijn handbagage meegenomen. Want stel je voor dat mijn koffer kwijt zou raken. Mijn mooie nieuwe rode koffer, waarvan ik dacht dat ie lekker gemakkelijk herkenbaar zou zijn. Dat is ook zo, maar bij aankomst op Bonaire pakte ik wel gelijk eenzelfde makkelijk herkenbaar rode koffer van de band. Dat bleek toch niet die van mij te zijn! De papieren was ik dus niet kwijtgeraakt, maar bleken niet compleet te zijn. Ik had van alles meegenomen, behalve een belangrijk document. Toch niet goed genoeg gecheckt van tevoren. Gelukkig altijd mijn goede collega's in Nederland standby, dus het ontbrekende document werd a la minute naar de notaris gemaild. Geprezen zij de moderne techniek!
Die moderne techniek heeft trouwens ook een keerzijde. Donderdag is mijn thuiswerkdag, dus op dinsdag (woensdag ben ik vrij) schakel ik mijn telefoon op kantoor altijd door naar mijn mobiele nummer. Werd ik vanochtend om half vier gebeld! Nu heb ik er niks op tegen om ook buiten kantoortijden te werken, maar dit ging mij toch wat te ver.
Vanochtend voor de derde ochtend op rij de hardloopschoenen aangetrokken en mijn heen-en-weertje over de bouelevard gedaan. Mijn lichaam was het daar niet helemaal mee eens, vond het ietwat overdreven om alweer zo vroeg op de ochtend in actie te moeten komen. Ik ben zowaar alle ochtenden pas na 6 uur wakker geworden, vandaag en gisteren zelfs van de wekker. Deze keer gelukkig direct in het goede ritme.
Vandaag was het de zwaarste ochtend gelet op mijn spieren, gisteren viel de combinatie hardlopen-groeten niet mee. Hier groet je iedereen netjes met bon dia (goededag), maar op maandag hoor je daar ook nog bij te zeggen bon siman, oftewel Goede week. Nu valt bon dia al niet mee om te zeggen als je buiten adem bent, laat staan dat je daarna er ook nog eens bon siman uit moet persen.
Voor morgen staat er een dagje heen en weer naar Curaçao op het programma. Weer eens wat anders dan een werkbezoek Groningen-Den Haag. Gelukkig is de reistijd vele male korter. Desondanks is het vertrek wel heel vroeg, om 6.15 uur moet ik mijn collega Iedra al oppikken. En 's avonds om 9 uur zijn we pas weer terug. Op "verzoek" van het Ministerie is mij namelijk vandaag aansluitend op al onze afspraken op Curaçao nog een meeting met de beleidsdirectie in de maag gesplitst. Waarschijnlijk schuift de Minister zelf ook nog aan. Wat ik natuurlijk stiekem best heel interessant vind....
op het woord 
