Vliegen naar Bonaire, ik vind het heerlijk! Ik ben namelijk een persoon geworden die niet meer zo gemakkelijk stil kan zitten. Vroeger kon ik dat wel. Scheen het zonnetje, dan kon je mij, met of zonder boekje, liggend in een stoel in de tuin vinden. Maar tegenwoordig kan ik daar om de een of andere reden geen rust meer voor vinden. Al na een kwartiertje zie ik bijvoorbeeld dat er best veel onkruid in de tuin staat. Nou heeft de laatste tijd de zon niet zo veel geschenen, dus zat ik ook niet vaak in de tuin, wat weer betekent dat het onkruid er juist nog wel staat. Oftewel, als de zon wel schijnt en ik lekker in de tuin kan zitten, zie ik na een kwartiertje dat onkruid staan en kan ik dus niet meer lekker blijven zitten. Niet handig. Mocht de tuin er naar mijn mening wel toonbaar genoeg uitzien, dan spoken er wel weer andere activiteiten door mijn hoofd. Bijvoorbeeld: “Mooi weer om eindelijk mijn fiets weer eens schoon te maken”. Of: “De ramen kunnen ook wel weer eens een wasbeurtje gebruiken”. En: “Wanneer zijn de kozijnen eigenlijk voor het laatst geverfd?” Dit al lezende denk je misschien dat huis en tuin er picobello uitziet. Maar helaas. Moet het maar wat vaker mooi weer zijn.
Hetzelfde probleem heb ik overigens ook binnen. Lekker een hele middag op de bank een boekje lezen in het weekend zit er voor mij met mijn onrustkont niet meer in. Een was die gedaan moet worden, boodschappen die gedaan moeten worden, de vaatwasser die leeggeruimd moet worden. Ook hier zou je misschien weer verwachten dat het binnenshuis bij ons als door een ringetje te halen is. Maar ook hier moet ik je weer teleurstellen. Gelukkig hebben we een schoonmaakster, mijn organisatietalent op huishoudelijk gebied is helaas niet zo groot.
In het vliegtuig heb ik van die onrust absoluut geen last. Ik kan gerust 3 films achter elkaar kijken, zonder me daar ook maar een seconde “schuldig” over te voelen. Beetje film kijken, beetje lezen, dutje doen, heerlijk. Ik vermaak me wel. En okay, ook mijn netbookje bij de hand. Workaholic als ik ben, toch ook nog even een notitietje schrijven ofzo. Maar de onrust zoals ik die thuis ervaar gaat gelukkig niet zover dat ik een poetsaanval in het vliegtuig krijg.
De dames en heren van de KLM (want daar vlieg ik altijd mee) maken het de ruim 9 uur voor mij ook zeer aangenaam met een hapje en een drankje op zijn tijd. Over de warme maaltijden die ik tot nu toe op al mijn reizen heb gehad heb ik nooit te klagen gehad. Sapje met wat nootjes, lekker wijntje bij het eten, een kopje koffie met een glaasje Amarula na, ik geniet er met volle teugen van. Het maakt niet uit dat het altijd hetzelfde is. Wat goed is moet blijven. Het lijkt wel vakantie zo in het vliegtuig, wat een ontspanning.
Ook lukt het me bijna altijd wel om een goede stoel te boeken. Ik weet ondertussen wel welke rij ik moet hebben om zoveel mogelijk beenruimte te hebben. Hoewel ik “vroeger” graag bij het raampje wilde zitten, prefereer ik tegenwoordig een stoel aan het gangpad. Kun je tenminste van je plek af zonder je buurman of buurvrouw lastig te vallen. Nadeel is natuurlijk wel dat zij jou lastig vallen als zij van hun plek willen.
Deze keer reis ik economy comfort, dat wil zeggen 10 cm extra beenruimte en een stoel die iets verder naar achteren kan. Ik heb nu een plek weten te boeken direct achter de business class en heb nu zoveel ruimte dat ik mijn benen gewoon helemaal kan strekken!
Ideaal, dat online kunnen inchecken en zelf je stoel kunnen kiezen. Voor zover er plekken beschikbaar zijn natuurlijk. Maar meestal pakt dat wel goed uit. Ik heb deze keer ook zelf mijn koffer “gedropt”. Tegenwoordig moet je ook steeds meer zelf doen. Instapkaart naar mijn BlackBerry laten zenden, komt geen papier meer aan te pas. De barcode van je instapkaart gebruik je vervolgens weer om je koffer in te checken. Zelf sticker om handvat doen. En nu maar hopen dat de koffer op dezelfde bestemming aankomt als ikzelf.
Trouwens, over business class gesproken, dat wil ik stiekem ook ooit nog eens een keer meegemaakt hebben. Maar ik vind het aan de andere kant zo zonde van het geld. Volgens mij kan je voor dat geld gemakkelijk 2x in de economy class naar Bonaire vliegen. En dat doe ik dan toch liever…
Een tussenlanding op Curaçao. Dat betekent dat je transfero bent. Oftewel, je krijgt een transferkaart en moet vervolgens bij de andere passagiers, die weer terugvliegen naar Nederland, wachten om weer in te kunnen stappen. Vanuit het vliegveld rechtstreeks naar de gate. Maar eerst nog door een scanapparaat. Hoe het mogelijk is om het kleine stukje vanuit het vliegtuig, waar je toch ook gescand ingegaan bent, nog iets op te pikken is mij niet duidelijk, maar blijkbaar vinden ze het hier op Curaçao nodig je nog een keer te checken. De mensen achter mij in de rij waren het daar duidelijk niet mee eens. Zo, wat stond die mevrouw zich op te winden. Maar zo gaat dat hier nou eenmaal, relax! Maar nee hoor, de vooroordelen vlogen je om de oren. “Wat een onzin dat je hier nu weer gescand moet worden. En dan zitten ze achter de monitor waarschijnlijk gewoon te slapen. Want werken doen ze hier toch niet. Tuterdetuterdetuut.” Waar je je al niet druk om kunt maken zeg. Ik snap wel meer dingen niet. Waarom je bijvoorbeeld 3 uur van tevoren op Schiphol moet zijn. Zoveel tijd is er toch niet nodig om alle koffers en mensen in te laden? Ik moest om 12.30 vliegen, dus heb een trein genomen die ongeveer 2 uur van tevoren aan zou komen. Rechtstreekse trein, kan niks mis gaan zou je zeggen. Maar helaas, vanwege werkzaamheden aan het spoor niet rechtstreeks. Ik moest in Zwolle en Utrecht overstappen. Dus het zou 2 keer fout kunnen gaan. Uiteraard niets aan de hand, prima verbindingen, keurig op tijd. Maar het was toch wel beetje spannend ;-)
Nagekomen bericht: ik ben inmiddels op de plaats van bestemming, mèt mijn koffer…
op het woord 
