Statia en ik, dat zijn nooit echt dikke vrienden geweest. Vooral aan mijn eerste bezoek in mei 2009 heb ik niet echt positieve herinneringen. Maar eerlijk is eerlijk, dat lag niet alleen aan de mensen hier. Dit is ondertussen de vierde keer dat ik hier mag zijn en ik heb de vorige twee keren veel leuke en enthousiaste mensen mogen ontmoeten hier. Over de medewerking en het enthousiasme van de collega’s van het RCN-kantoor niks dan lof. Maar over dit bezoek kan ik tot nu toe weinig positiefs melden.
De oriëntatiecursus, de cursus ter voorbereiding op het vertrek naar Nederland, is vandaag hier gehouden. Ook morgen zal deze cursus worden gevolgd, en ons bezoek wordt dinsdagavond afgesloten met een informatieavond voor zowel studenten en hun ouders, en eventuele andere belangstellenden.
De cursus is onder andere bedoeld om de studenten voor te bereiden op de cultuurshock waar ze mee te maken krijgen als ze naar Nederland gaan. Ik ben het meest bekend met Bonaire, en kan je vertellen dat er een wereld van verschil is tussen de studenten, afkomstig van Bonaire en de studenten in Nederland. Maar de studenten van Statia, dat is geen wereld van verschil, dat is een heel zonnestelsel. Vandaag heb ik met de omgekeerde cultuurshock te maken gehad. Op een enkeling na waren de studenten totaal niet geïnteresseerd en absoluut niet gemotiveerd om ook maar enige medewerking te verlenen aan deze cursus. Alleen zeuren, daar waren ze erg goed in: “Wanneer hebben we pauze? Is deze cursus verplicht? Mag de airco uit? Mag de airco uit?” Verder een totaal onjuist beeld van hoe het er in Nederland aan toe gaat. Een huis, waarbij je de keuken, badkamer en wc met andere moet delen? Echt niet! Wat als die andere studenten nu vies zijn? Wat als zij niet elke dag douchen? Een student vertelde dat zijn broer in Nederland in een huis woonde, waar een medestudent 2 dagen niet had gedoucht! Daar wil je toch niet mee samen wonen? Nee, een studio met eigen keuken, badkamer en wc, dat is toch wat ze op zijn minst verwachten. Dream on… Saba wordt The unspoiled Queen genoemd, Statia zouden ze wat mij betreft gerust The spoiled child kunnen noemen. Ik ben twee keer uit de cursus weggelopen, omdat ik het niet langer aan kon zien. En ik kan toch wel wat hebben dacht ik. Maar ongemotiveerde mensen, daar heb ik blijkbaar veel moeite mee.
Waar ik me ook mateloos aan heb geërgerd, was dat de studenten absoluut geen respect voor elkaar hadden en erger nog, ook geen respect voor de cursusleidster. De enkele student die probeerde Nederlands te praten, zoals afgesproken was, werd compleet uitgelachen als hij een woord verkeerd uitsprak. Of misschien werd hij wel niet echt uitgelachen, want de persoon in kwestie leek zich er weinig van aan te trekken, maar zo kwam het wel op mij over. Wat wel grappig was, was dat ze sommige Nederlandse woorden niet kennen, wat tot een geweldig lachsalvo leidde. Wiebelen bijvoorbeeld, ze bleven er bijna in. En geen enkele discipline. De afspraak was geen telefoons aan. Ik heb nog nooit zoveel studenten tegelijkertijd zitten zien pingen. Een BlackBerry hebben ze hier allemaal. Op een gegeven moment zat er iemand gewoon een telefoongesprek te voeren. Toen de cursusleidster daar wat van zei, was de student nog verontwaardigd ook, want het was toch zeker zijn moeder waar hij mee belde. En moeders, die zijn hier heilig. Niet zo gek als je merkt wat ze allemaal voor hun kind doen, met als resultaat dat de kinderen verwende schepsels zijn. Tijdens de cursus onderuit hangend, met het hoofd op de tafel liggen, geen antwoord geven. Nee, ik heb er weinig fiducie in dat het wat met deze studenten gaat worden in Nederland. Of waar dan ook. En over het algemeen ben ik toch wel positief ingesteld.
En op Bonaire was het echt zo leuk, een ontzettend leuke groep studenten, die erg gemotiveerd was en overal aan mee deed. Toen vond ik het nog heel leuk om met zo’n groep studenten van 17, 18, 19 jaar te werken. Maar dit….
Morgen weer een nieuwe dag, een nieuwe kans. Misschien dat er dan alleen gemotiveerde studenten komen opdagen. Dan wordt het wel lekker rustig waarschijnlijk. Je snapt het ook niet, je probeert ze te helpen, maar het is alsof ze het moeten doen. Maak er gebruik van zou je zeggen, stel vragen, stel je open op. Zoals ik al zei, ik ben positief ingesteld, maar soms misschien ook wel een beetje te positief, waardoor het eigenlijk gewoon naïef is. Aan de andere kant, geef je zo’n cursus hier niet, dan is het ook weer niet goed, want dan laat je de studenten in de steek, of erger nog, dan behandel je ze niet op dezelfde manier als de studenten van Bonaire. En dat is ook een erg gevoelig punt hier. Het Calimero-effect.
Goed, tijd om in mijn bedje te kruipen. En morgenochtend eindelijk weer eens hardlopen. Want het eten hier, daar krijg ik puistjes van. Of is het van de studenten? ;-)
op het woord 
