De eerste twee dagen zitten erop, twee dagen vakantie en twee dagen werken. Om met het werken te beginnen, vandaag hadden we een werkoverleg. Als start daarvan werd ik aangenaam verrast met een cadeautje. Ik vroeg eerst of het de bedoeling was dat ik het uit zou pakken (dat schijnt namelijk onbeleefd te zijn op Bonaire), maar het was nu de bedoeling. Er zat namelijk ook een briefje op, waarop stond dat ik één van hen was. Er zat een poloshirt in, met het logo van RCN-studiefinanciering. Die kan ik dus mooi dragen als ik op daar op kantoor ben.
Verder is het weer erg gezellig om hier tussen de collega´s te zitten en vooral ook erg handig om het directe contact te hebben, in plaats van via de email of Skype, waarvan de verbinding regelmatig uitvalt tijdens ons wekelijks overleg. Vanmiddag heb ik met de gedeputeerde (vergelijkbaar met onze wethouder) van Financiën gesproken, om hem bij te praten over onze plannen over het innen van de studieleningen. Dat werd erg goed ontvangen. Voor zover missie geslaagd. Over de daadwerkelijke uitvoering zal ik waarschijnlijk vrijdag spreken met het afdelingshoofd van Financiën, die kon er nu niet bij zijn want moest voor spoedgeval naar Curaçao.
De vakantie hier bevalt volgens mij ook goed. Tussen de middag is Theo met de kinderen naar school gegaan, om te kijken of er nog vriendinnetjes waren die met de meiden wilde spelen. En die waren er gelukkig! Lisanne heeft de hele middag met haar beste vriendinnetje van Bonaire, Linde, kunnen spelen en Pascal het grootste gedeelte van de middag met haar vriendinnetje Kelis. Er werden gelijk al plannen door de dames gemaakt om van het weekend te gaan logeren. Ook Theo komt de dag wel door volgens mij. Heeft nog niet kunnen duiken, omdat hij de kinderen natuurlijk niet zo lang alleen aan hun lot over kan laten. Maar dat komt volgende week wel goed, als ik ook vakantie heb.
Verder is het heerlijk om hier weer te zijn. Ik vind het altijd een genot om weer terug naar "mijn" eiland te mogen, maar zo met het hele gezin is toch wel extra leuk. Tussen de middag samen een broodje eten, uit het werk met Lisanne wezen snorkelen. Eerst durfde ze opeens niet meer, kreeg niet duidelijk waarom niet, want ze had toch al veel vaker gesnorkeld hier. Maar toen Theo haar dan eindelijk toch zover had gekregen dat ze het gewoon even moest proberen en ze haar hoofd onder water stak, was het gelijk goed. Direct betoverd door de prachtige onderwaterwereld waarschijnlijk, zwemmend tussen de mooiste vissen. Toen we weer bij de kant waren was het eerste wat ze zei: "Morgen weer mama?" That's my girl!
Na het eten nog even een wandelingetje, maar dan is de kaars wel uit bij de dametjes. Hoewel het normaal gesproken zo is dat ze zo lang mogelijk op willen blijven is het nu van: "Mag ik nu eindelijk naar bed?" Ben benieuwd hoe lang dat duurt…
op het woord 
