Zinnen

Je wordt bedankt mam, nu is het al zover dat ik pen en papier naast mijn bed heb liggen om alles wat me ’s nachts te binnen schiet gelijk op te kunnen schrijven om later eventueel te gebruiken voor mijn blog! Die druk op mijn (verbrande)schoudertjes om leuke verhaaltjes te schrijven. Vandaar dat ik zeker zo slecht slaap. ;-)

En hoe ga ik nu over naar de rest van het verhaal? Bruggetjes, dat is belangrijk voor een verhaal. Nu maar gewoon beginnen.

Het is hier echt vakantie. Niet dat ik vakantie heb, ik ben natuurlijk ontzettend hard aan het werk hier. Maar je kunt merken dat het vakantie is. Een gezellige drukte, terrasjes die ’s avonds vol zitten en er hangt zo’n echte vakantiesfeer. En daardoor voelt het toch ook wel een beetje als vakantie voor mij. Want zeg nou zelf, tussen de middag naar huis en daar heerlijk een uurtje aan het zwembad liggen, dat wil toch iedereen?

Wel onder de parasol, anders lukt het je ’s middags niet meer om op gang te komen. Hoewel, als je weer op kantoor bent, zit je in de airco en heb je al snel niet meer in de gaten dat het zo heerlijk warm is buiten. Dat merk je pas als je de deur open doet. De warmte komt je direct tegemoet, en je denkt: “Dat is ook zo, ik ben op Bonaire!”

Vooral ’s avonds voelt het als vakantie aan. Lekker in korte broek en hemdje slenterend over de boulevard, terwijl een briesje probeert wat verkoeling te brengen. Een vrouw van zo halverwege de 40 rijdt met wapperende haren op de motor voorbij. Probeert er jong uit te zien zo zeker. Tssss. Dan bedenk ik dat het nog maar een paar jaar duurt voordat ik ook die leeftijd heb bereikt. Hoe komt het toch dat je voor je gevoel veel jonger bent dan je echte leeftijd (je echte leeftijd, je echte leeftijd, waar ken ik dat ook al weer van, google ik straks nog even). Ik ben sinds mijn 25 volgens mij niet ouder meer geworden. Lichamelijk natuurlijk wel, maar geestelijk bedoel ik. Wat trouwens ook weer niet helemaal waar is, want ik heb natuurlijk veel meer levenservaring nu (braak).

Ander onderwerp. Alleen uit eten gaan heeft verschillende voordelen. Bijvoorbeeld dat je lekker onbeschaamd kunt gaan zitten lezen tijdens het eten (op de E-reader natuurlijk). Een ander voordeel is dat je van die leuke gesprekjes opvangt. Je bent immers zelf niet met iemand in gesprek. Een paar voorbeelden van zinnen die ik de afgelopen dagen heb opgevangen en waardoor er een glimlach op mijn gezicht verscheen.

Dat is echt niet gaaf.
Dan gaat het natuurlijk om het woord gaaf. Op de een of andere manier vind ik dat gewoon een tamelijk ouderwets woord. Tenminste, zoals het in deze zin gebruikt wordt. Kijk, dan voel ik me weer jong als ik iemand dat hoor zeggen. Zeker als die persoon die dat zegt ook nog eens aanzienlijk jonger is dan ik. Dan ik let op, dat komt zo aan bod. En over leeftijd, daar hebben we het net al over gehad. Zodat deze alinea boven- en onderstaande mooi met elkaar verbindt. Maar ik dwaal af, terug naar het woord gaaf. Gaaf, dat woord gebruik je toch eigenlijk niet in die zin als iets juist niet gaaf is. Dat is gaaf, dus als het wel gaaf is, dat kan in mijn beleving dan weer wel. Bijzonder. En sowieso het gebruik van woorden als gaaf. Wat gebruik je daar tegenwoordig nog meer voor? Cool? Vet? Of is dat ook al weer achterhaald? Vet dat vind ik in ieder geval helemaal niks. Lauw ook niet trouwens. Soms heb je van die dingen, dan weet je gewoon niet goed wat voor woord je ervoor moet gebruiken.

Zij is veel ouder dan mij hè mam?
Waarom zijn de vergelijkende en overtreffende trap zo moeilijk voor ons Nederlanders? En waarom zeggen kinderen het verkeerd? Omdat ze het fout van hun ouders leren? Dat is het waarschijnlijk niet, tenminste als ik uit ervaring spreek. Ik verbeter mijn kinderen daar consequent als ze het niet goed zeggen. Zo’n fijne verbetermoeder ben ik. “Groter dan” of “even groot als”, dat gaat over het algemeen wel goed. Maar dan dat “jou” of “mij”. Wat is dat toch? In het Papiaments hebben ze daar vast geen last van. Wat mij brengt tot de volgende zin (alweer een bruggetje).

Mi ta hopi druk!
Het Papiaments klinkt niet alleen leuk, met vele woorden woorden die eindigen op -i. Het is ook zo grappig dat je vaak midden in de zin een oer-Hollands woord hoort. Zoals dus “druk”, of “eigenlijk”. En dan de grammatica in het Papiaments! In het Nederlands zou dat als volgt klinken:
Ik ben
Jij ben
Hij ben
Wij ben
Jullie ben
U ben
Zij ben
Geweldig toch! Waarom zo moeilijk doen met al die vervoegingen (heet dat zo?). Ik zeg: direct invoeren in het Nederlands.

“Hoi Henk”. “Hoi Bert”.
Slaat helemaal nergens op, maar ik lag helemaal in een deuk toen ik dat hoorde. Vanwege de beide korte namen? Vanwege het feit dat ze beiden de ander expliciet met de naam erbij groeten? Ik weet het niet, maar moest erg hard lachen. Wat kan een mens toch een lol hebben om niks. Hebben jullie dat ook wel eens?

En aan wie vraag ik dat dan eigenlijk, wie is “jullie”? Ik weet van een paar mensen wel dat ze trouw mijn blog lezen. Maar elke dag zijn er toch behoorlijk wat lezers. Dus bij deze een oproep:

Lezers, maak(t?) u bekend!
(Lastig hoor, dat Nederlands, er zitten ongetwijfeld nog vele fouten en inconsequenties in bovenstaande tekst. Maar nu stop ik ermee).