Onbeschrijflijk

Ik heb de onderwaterwereld van Bonaire weer bezocht. Ik had Hans weten te strikken om mijn buddy te zijn voor vandaag. Bij hem heb ik destijds mijn duikbrevet gehaald. Ik zou dus in goede handen zijn. Hoewel? Duikleraren zijn net zoiets als skileraren, maar dan onder water ;-)

We hadden om 10 uur afgesproken bij de duikschool waar ik mijn spullen (uitrusting, flessen) kon huren. Hans duikt met Nitrox, daarmee kun je langer onder water blijven. Maar om daar mee te mogen duiken moet je een speciaal brevet hebben. En dat heb ik niet. Dus... :-)

De eerste duik hebben we gemaakt bij Angel's city. Alleen de naam al. De mooiste plek waar ik ooit gedoken heb. Nou heb ik nog niet zo heel veel duiken op mijn naam staan, maar toch. Ik geloof dat ik hier bijna alle vissen heb gezien die op Bonaire wonen. Grote, kleine, dikke, dunne, driehoekige, ronde, gestreept, gestippeld, pikzwart, doorzichtig, van donker- tot lichtpaars en alle tinten daartussen in, fluoriserende kleuren, kleurencombinaties die ècht niet kunnen. En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik houd het verder maar op onbeschrijflijk.

Op een gegeven moment bevonden we ons tussen verschillende scholen met verschillende soorten vissen. Duizenden en duizenden vissen. Een school zwom vlak onder de wateroppervlakte, wij zwommen weer onder die school. "Pats" hoorden we plotseling. Onder water is het wat lastig om te lokaliseren waar het geluid vandaan komt. Hans wist mij, met gebarentaal uiteraard, duidelijk te maken dat er een pelikaan boven ons vloog, die het water in dook om een visje te verorberen. We bleven heel stil tussen de duizenden vissen dobberen en hoorden het geluid nog een keer, maar hebben beide helaas de duik van de pelikaan niet gezien.

Zo'n rust onder water, zo'n kalmte. Je hoort alleen je eigen bubbels van het ademhalen. De stroming doet de planten onder water rustig heen en weer wiegen, als in slow motion. Je zweeft als het ware in het water, gewichtloos, rustig vinnend om vooruit te komen. No hurry, relax.

En dan die vissen. Wat een geweldige beesten zijn dat toch. Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat sommigen er ook uitzien of ze gewoon mislukt zijn. En hoe ze zich ook gedragen. Je hebt hele coole vissen, die rondzwemmen met een air van "wie doet me wat". Je hebt ook hele schichtige (mooi Scrabble-woord trouwens) exemplaren. Brutaaltjes, die nieuwsgierig vlak voor je masker komen zwemmen. En kwajongens, die hun andere soortgenoten proberen uit te dagen. Vissen die eruit zien als opgedirkte dames uit de Oosterpoort, waarvan het me niet had verbaasd als ze met hoge naaldhakken rondzwommen. Sommigen zien eruit alsof ze doodsangsten uitstaan, met die enorme bolle visse-ogen. Maar ook vissen die met een enorme chagrijnig bek rondzwemmen. En niet te vergeten de hangjongerenvissen. Ook hier kan ik nog wel even doorgaan, maar ik houd het verder maar op onbeschrijflijk.

Nadat we meer dan een uur, om precies te zijn 65 minuten, met dank aan Theo's duikhorloge die ik mocht lenen, Theo bedankt, onder water waren, kwamen we weer boven water. Voor degene die geen duikervaring hebben: dat is best lang voor een duik. Het scheelt natuurlijk wel dat je met Nitrox duikt. Nouja, Hans dan.

Hoewel deze duik voor mijn gevoel nooit meer te evenaren viel, besloten we toch om nog een duik te doen. Met minder nam ik ook heel graag genoegen. We besloten om weer naar het Zuiden te gaan. Niet naar de Zoutpier natuurlijk, want daar mag je niet duiken zonder speciale vergunning. We waren nog niet onder water, of we zagen een enorme barracuda. En nog geen tel later een joekel van een rog, met een spanwijdte van ik denk wel 1,5 meter. Indrukwekkend! En wat zwom daar, was dat niet een schildpad? Jawel, het was wel een schildpad. Bij de pilaren onder water (goh, waren we nu toch in de buurt van de Zoutpier?) wemelde het ook van de vis. Maar ook de plantengroei op de pilaren was bijzonder mooi. Ik denk dat wrakduiken wel een klein beetje in de richting komt van dit duiken tussen de pilaren door. Dus ook dit was weer een bijzonder mooie duik. Met een nieuw record: 72 minuten onder water. Er zijn mensen die nog niet eens de helft van de tijd halen. Maar die duiken dan ook niet met Nitrox. Nouja, ik natuurlijk ook niet.

En nu moet ik gaan opschieten, want ik moet me nog even optutten voordat ik zo word opgehaald. Mijn haar zit nu natuurlijk voor geen meter na dat geduik. Ik hoop dat het wel wat droger wordt (buiten dan, mijn haar is al lang droog), want regen en openluchtbioscoop lijkt mij niet zo'n fijne combinatie. Tot morgen! Dan mag ik weer aan het werk. Ook leuk. Nee, echt!