Zo, dat klinkt wel een beetje als de titel van een Kuifjestripboek of iets uit een James Bond film: M en de Heilige Mis of niet dan? Maar tjongejonge, wat ik vandaag nou weer allemaal heb meegemaakt...
Natuurlijk eerst een dag hard gewerkt. Weer de nodige stapjes voorwaarts gezet vandaag, en een paar naar achteren. Werken hier lijkt wel wat op dansen. Tussen de middag even gezellig geluncht en vooral bijgekletst met Lisette. Samen met haar haar dochter van school opgehaald, zodat ik daar ook nog even kon kijken. Haar dochter vond het maar stom dat Pascal en Lisanne niet mee waren. Die moest ik de volgende keer toch echt meenemen.
Toen ik 's middags wat wou mailen, kon ik opeens mijn webmail niet meer benaderen. Had te maken met de verhuizing in Groningen naar het nieuwe kantoor. Nouja zeg, moet toch niet gekker worden! Daar hoef ik aan de andere kant van de wereld toch zeker geen last van te hebben. Tsss!
Om kwart voor zes hadden we als RCN-OCW-team een kennismakingsgesprek met M. Oftewel, de Minister van OCW, Marja van Bijsterveldt. Ik had al eerder het genoegen gehad om een paar keer met de huidige Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, die toen nog Rijksvertegenwoordige op Bonaire was, te mogen vergaderen. En vandaag viel mij de eer om kennis te mogen maken met M en haar wat te vertellen over mijn werk als kwartiermaker. Zal sommigen van jullie waarschijnlijk totaal niks zeggen, ik vind zoiets ontzettend COOL! :-) Ik weet echter wel dat als ik later groot ben, ik geen M wil worden. Tijdens zo'n tripje zoals ze deze week maakt, van hot naar her, handjes schudden, praatjes maken, luisteren naar iedereen...Pffff! Ze had eigenlijk maar een kwartier voor ons, maar uiteindelijk hebben we ruim drie kwartier met haar gesproken. Het zal wel een professionele, politieke vaardigheid zijn, maar ik vond haar echt betrokken en belangstellend over komen. Gewoon een leuke M!
En toen? Als een speer in mijn SUV op weg naar Rincon. Want om 7 uur zou de Heilige Mis beginnen. Jaja, wie had dat ooit gedacht hè, dat ik op een doordeweekse donderdagavond naar de kerk zou gaan? Nou, ik zelf niet in ieder geval. Er was natuurlijk een goede aanleiding voor dit kerkbezoek, want er werd een heilige mis gehouden ter ere van Jeff die morgen jarig is. Hij had mij daar ook voor uitgenodigd en ik was eigenlijk wel benieuwd hoe zoiets eraan toe ging. Ik had wel een beetje mijn reserves, ik was wel eens eerder bij een dienst in een katholieke kerk aanwezig geweest en kan nou niet zeggen dat ik daar hele warme gevoelens aan over gehouden heb.
De dienst was al begonnen toen ik binnen kwam, de priester (pastoor?) stond al te preken over Djos, "Gésoes" en de Segnora mama Maria. Ik ging snel in een bankje zitten, voelde me wat bezwaard dat ik te laat binnen kwam. Even later bleek dat ik niet de enige was, sterker nog, de helft van de mensen kwam pas na mij binnen. Aan haakjes aan de bank voor mij hingen een soort vilten kleedjes. Zou dat zijn om op te gaan zitten? Je krijgt natuurlijk wel snel een houten kont op zo'n houten kerkbankje. Maar ik zag er niemand op zitten. Waar zou het dan voor zijn? Al snel werd mij dat duidelijk: Als je knielend op het "voetenbankje" ging bidden, kon je dat kleedje onder je knieeën leggen. Aha, best handig.
De priester (pastoor?) leek in zijn preek constant de vraag te stellen Wie iets gedaan had. Maar gelukkig gaf hij zelf ook steeds het antwoord. Mijn aandacht verzwakte wat voor de preek, nu is mijn Papiaments ook niet zo goed dat ik het hele verhaal kon volgen. En soms is dat helemaal geen nadeel ;-) Ah, even een liedje tussendoor. Klonk best heel mooi. Niet zo'n swingende Amerikaanse mis, zoals je wel eens in een film ziet, maar wel mooi. Toen ging het preken weer verder. Mijn gedachten dwaalden weer af. Een mooi moment en een mooie omgeving om mijn zonden eens te overdenken. Daar was ik natuurlijk snel klaar mee, haha. O, wacht eens even, het gaat nu echt een soort quiz worden, de priester (pastoor?) begon met de microfoon door de gangpaden te lopen en gaf niet meer gelijk zelf het antwoord. Af en toe ging de vraag over waar een bepaalde passage uit kwam, bijvoorbeeld Lukas huppeldepuppeldepup, en iedereen wist ook gewoon het goede antwoord! Jeetje. Opeens ging iedereen staan. Ik ook maar staan. Geen idee waarom, maar was wel een fijne afwisseling. Weer zitten. Wat gepreek. Een moeder begint aan de vlechtjes van haar dochtertje te pielen. Dat doet pijn, of het is tenminste niet fijn voor het meisje, want ze begint te huilen. Vindt de moeder geen reden om er mee op te houden. Shit, muggen! Ik word gestoken op mijn enkels. Heb anti-muggen-spul standaard in mijn tas. Maar mag ik hier spuiten in dit Huis van de Heer? Ik waag het er maar op, als Hij het niet goed vindt, merk ik dat vast vanzelf.
De priester (pastoor?) heeft weer wat nieuws verzonnen. Hij geeft zijn bijbel aan iemand in de kerkbankjes. Die begint een stuk voor te lezen. Maar wordt telkens onderbroken door de priester (pastoor?) die probeert het verhaal wat te verduidelijken. Lijkt me knap irritant als je een stuk aan het voorlezen bent en iemand kwekt er steeds tussendoor. Ik begin zelf ook wat in zo'n kerkboekje te lezen. Ik zie in de index een hoofdstuk in het Nederlands. Met een laatste paragraaf over de Wegzending. Ik dacht in al mijn onschuld dat dit ging over wat er gebeurt als je je in de kerk niet goed gedraagt, maar het bleek te gaan over het laatste gedeelte van een dienst, als iedereen "Al gaande in vrede" weer naar huis ging. Na nog wat liedjes, wierook, hosti's en natuurlijk het applaus voor de morgen-jarig-zijnde Jeff, begint iedereen de hand te schudden van de mensen voor, naast en achter hem. "Vrede" fluistert Iedra mij toe. Het hand-in-hand bidden heb ik aan mij voorbij laten gaan, iemand de hand schudden voor vrede heb ik geen problemen mee. Of het effectief is kun je je afvragen. En dan is de dienst afgelopen. Het was een bijzondere ervaring. Alleluja.
op het woord 
