7 uur uit bed, goed geslapen dus... hardlopen!
Nadat ik nog geen 50 passen had gerend, stond ik oog in oog met een stier. Ai. Hij stond langs de kant van de weg. Ik hoopte even dat een slechts een vriendelijke grazende koe was. Maar helaas, er hingen geen uiers onder, maar wel wat anders. Aiai. En ik had ook nog eens een licht rood (ok, oranje, maar wist die stier dat ook?) shirt aan. Aiaiai.
Jullie kunnen dit verhaal nu lezen, wat dus betekent dat ik het heb kunnen navertellen. Dat is eigenlijk wel jammer voor de spanning op dit moment.
Blaffende honden bijten niet, maar is er ook een vergelijkbaar spreekwoord voor stieren? Grazende stieren spiezen je niet op hun hoorns ofzo? Maar deze stier graasde niet meer, hij keek naar mij. En ik naar hem. "Kan ik harder rennen dan een stier?" flitste er door mijn gedachte. "Kan ik hem met mijn ogen dwingen gewoon weer verder te gaan met grazen?" Ik zette in op dat laatste: graas stiertje, graas! En... het werkte! Thank God. Ik rende langs het beest, alsof er niks aan de hand was. En hoewel ik nog geen 50 passen had gerend, ging mijn hart tekeer alsof ik er 50 km op had zitten.
Vervolgens maakte de weg een scherpe bocht omhoog. En daarna nog een. En nog een. Ik kan je vertellen dat mijn benen dat niet echt gewend zijn. Onlangs probeerde ik op de loopband op de sportschool hard te lopen met een hellingsgraad van 1(!)%. Mijn knieën waren het daar absoluut niet mee eens. Ik heb namelijk echte Hollandse knieën en die houden niet van hellingsgraden. Ik besloot daarom snel het hellingspercentage op 0 te zetten. Uiteraard wilde ik me nu niet laten kennen, en rende met verbeten gezicht verder omhoog. Het was niet eens zover, maar toen ik boven was voelde ik de verzuring onmiddellijk toeslaan. Tjonge jonge, na mijn enorm hoge hartslag, nu ook nog benen van lood. Maar: we gaan door.
De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk. Iedereen groet je. Dat is natuurlijk heel leuk, maar niet als je buiten adem aan het hardlopen bent. Ik was ook nog zo onverstandig om
1. de weg door het centrum te nemen (voor zover je hier van een centrum kunt spreken), waar veel mensen op staat lopen en
2. de weg langs de school te nemen, waar veel mensen op dat moment met de auto heen reden om hun kinderen weg te brengen.
Dit had dus tot gevolg dat ik om de haverklap vriendelijk "Goodmorning, how you're doing" moest zeggen. Nouja zeggen, hijgen. Automobilisten groeten je vriendelijk door even hun hand naar je op te steken. Even vriendelijk terugzwaaien. Maar ook dat valt niet mee na een aantal keer, dan voelt ook je arm als lood aan.
De weg terug. Weer de 3 bochten, maar nu naar beneden. Kost minder energie om vooruit te komen, maar wel veel kracht om zodanig af te remmen dat je niet de heuvel afdenderd. Au, mijn bovenbenen. En billen!
Morgen weer een rondje hardlopen. Maar dan anders.
op het woord 
