En toen zat het er weer op. Het lijkt wel alsof ik in twee tijdsdimensies leef. Aan de ene kant heb ik het idee dat ik al heel lang van huis ben geweest, aan de andere kant voelt het alsof ik hier nog maar net ben. Qua werk ook verschil in tijd: ik heb hier, in de afgelopen week op Bonaire, denk ik net zoveel bereikt als met een maand werken vanuit Groningen. En dat heeft er niet mee te maken dat ik in Groningen alleen maar uit het raam zit te staren. De lijntjes hier op Bonaire zijn zo lekker kort, je hebt direct, persoonlijk contact met de mensen in plaats van via de mail of telefoon. En dat praat toch een stuk lekkerder, je komt er sneller achter als dingen niet helemaal, of helemaal niet, overkomen. Aan de andere kant, het is natuurlijk ook niet allemaal Halleluja wat de klok hier staat. Vrijdag ben ik bijvoorbeeld het grootste deel van de dag bezig geweest om erachter te komen wat nu het probleem was met het boekhoudpakket, waarom de betalingen nog steeds niet ingevoerd konden worden en vooral, hoe dat dan opgelost zou kunnen worden. En dan ben je ook nog eens erg afhankelijk van een externe partij, en externe partijen laten de kassa direct rinkelen als ze alleen de naam RCN maar horen. Verder heb ik met heel veel mensen gesproken, nieuwe ideeën opgedaan en vooral heel erg genoten. Maar me ook verbaasd over sommige Nederlanders hier, de echte Macamba's. Die komen hier met zo’n instelling van “Wij gaan de boel hier wel eens even veranderen en vertellen hoe het moet”. Natuurlijk moeten er dingen veranderen. Maar dat is niet iets wat je in een week kunt bewerkstelligen. Je hebt hier wel degelijk met een cultuurverschil te maken. Ik vraag me dan altijd af hoe lang zo'n Nederlander het hier dan gaat volhouden. Of dat ie zo’n bord voor z’n kop heeft dat ie het niet eens in de gaten heeft dat ie meer kwaad dan goed doet. Overigens vast met de beste bedoelingen, maar naar mijn idee op de verkeerde manier. Maarja, wie ben ik. Denk dat ik inmiddels een beetje Bonairiaans ben geworden :-)
Naast het werk was erg genoeg tijd om van mijn Bonaire te genieten. Met vrienden bijgekletst, lekker uit eten geweest, gesurfd, gezond, gesnorkeld en gedoken. Wat wil een mens nog meer. En nu zit ik dan te typen op de luchthaven. Het vliegtuig heeft vertraging, als het goed is vertrekken we nu 2,5 uur later. Maar volgens de mijnheer van de KLM halen we met vliegen ook nog wel wat tijd in. Whatever, of ik nu om 6 uur of 8 uur ’s ochtends aankom. Hé, daar komt Hennie Huisman binnen gelopen. Heeft een huis op Bonaire, gaat nu blijkbaar weer terug naar Nederland.
Nou beste mensen, het was me weer een waar genoegen om voor jullie te mogen schrijven en zo mijn ervaringen te kunnen delen. Wie weet tot mijn volgende reis. Wat mij betreft in mei :-)
Monique
PS Zit nu in de trein en zie dan straks mijn meisjes en mannetje weer!
op het woord 
