Hieronder het laatste deel van Serges trilogie. Daarna is de eer weer aan mij, ik hoop jullie beeldmateriaal van ons snorkeltripje vanmorgen te kunnen laten zien en zal nog wat wetenswaardigheden over mijn werk vermelden (want ik ben nl. heel trots!).
Vanaf zondagavond kwam ik in mijn normale slaapritme en heb ik prima geslapen. Nadat we alle dames naar hun bestemmingen hadden gebracht, gingen Theo en ik meteen naar de duikschool om mijn uitrusting te huren. Theo had al een mooie uitrusting aangeschaft, dus het regelen van wat lood en “een fles met zuurstof” was voor hem voldoende. Later in de week is Theo er “fijntjes” door een ervaren duiker opgewezen dat je geen fles met zuurstof mag zeggen, maar het moet hebben over een cilinder met lucht. Geloof me: die “fout” maakt Theo nooit meer. En wie het verschil tussen een duikbril en een masker wil weten, vraag het gerust aan Theo.
De auto dus volgegooid met onze spullen en daar gingen we op weg naar Angel City 
. Inmiddels natuurlijk overbodig te melden dat het erg mooi was. In de middag nam Mo vrij en aan mij de eer om op Lisanne en Pascal te passen, want Monique en Theo gingen voor het eerst samen duiken op een plek vlak bij het huis, dat heet Oil Slick Leak. Toegegeven. mij sprak de naam van deze duikplek ook niet echt aan. Maar uit het verslag dat ik kreeg van Theo en Monique begreep ik dat deze plek, ondanks de naam deed vermoeden, een mooie duiklocatie was.
Nu zei ik dat ik de eer had om op Lisanne en Pascal te passen. Maar tijdens mijn dienst heb ik enorm verzaakt. Ik ben namelijk op een lekkere bed in de zon in slaap gevallen. De meiden hebben hiervan schandelijk misbruik gemaakt door vervolgens in de badkamer van papa en mama een soort kappertje te spelen. Nee godzijdank kwamen er geen scharen aan te pas. Maar ze maakten in de wasbak een speciaal watertje voor hun haar. Daarin gingen, zo hebben zij achteraf opgebiecht, hele grote hoeveelheden tandpasta, shampoo, douchegel, deo en wat al niet voor handen was in de badkamer van Theo en Monique. Dit smeerseltje werd vervolgens in de haren gesmeerd. Uiteraard werd daarbij flink geknoeid op de grond. Maar eerlijk is eerlijk, dit hadden de beide dames keurig schoongemaakt. Met alle schone handdoeken die voorradig waren, dat dan weer wel. :-)
Toen dit avontuur afgelopen was, besloten ze mij toch maar wakker te maken. Door ijskoud water over me heen te gooien!! Ja lach maar! Weet je wel hoe naar wakker worden dat is?
Maar goed, ik was totaal niet in de stemming om vermanend op te treden. Ik had tenslotte vakantie en ik heb volstaan met de mededeling dat papa of mama die rol straks wel op zich zouden nemen. En ja hoor, mijn voorspelling kwam uit. Hoewel het me toch wel een beetje stak dat de dames “slechts” werden toegesproken op het kappertje spelen en niet voor het feit dat ze mij zo vreselijk mishandeld hadden met het koude water. ;-)
Na de duik van Theo en Monique was, na een verplichte voor Monique pauze, de eer aan mij om met haar te duiken. Heel leuk om dat samen te delen. Het zeepaardje waar wij voor waren getipt, konden wij helaas niet ontdekken bij Cha-Cha . Stelletje groentjes dat we er waren! Maar Monique en ik zijn wel met een stoere commandosprong van de steiger in de zee gesprongen. Dat dan weer wel. Ja ja, je snapt het al. Ook dit was weer een prachtige duik.
Ik verdenk Monique er overigens van dat zij in een vorig leven zeemeermin was, want na een klein uurtje had ik mijn cilinder bijna schoon leeg gezogen en had zij nog een halve(!) cilinder vol. Ik overdrijf niet! 8-/
In de avond, zoals elke avond, lekker met z’n drieën relaxt buiten op het terras bij het huis. Drankje erbij. Monique natuurlijk werkmailtjes aan het beantwoorden op haar netbook. Theo lekker internetten op de laptop. En ook ik lekker aan het internetten, maar dan op mijn trouwe smartphone.
Dinsdagochtend goot het. Echt met bakken uit de hemel. We moesten Monique afzetten bij een school, waar zij voorlichting ging geven. En zowaar hebben we in Kralendijk in de file gestaan. Het verkeer had behoorlijk last van de hevige regenval. De wegen zijn behoorlijk beschadigd door de hevige regenval in de maand november. Echt grote gaten in de weg. En tijdens en na zo’n hevige regenbui zijn er overal grote en met name diepe plassen.
Het duiken werd ons door de ervaren mensen afgeraden. Mede omdat er ook een kans bestond dat we storm zouden krijgen. Gelukkig klaarde het ’s middags op en konden Theo en ik alsnog onze missie van de dag voltooien: duiken! Dus hup naar de duikschool op spullen te halen. Dit keer naar Andrea II .
Woensdagochtend besloten Theo en ik naar de plaatselijke hoer Hilma
te gaan. Het was voor mij de eerste keer. Theo was kort daarvoor al eens met iemand er geweest. En ik kan niet anders zeggen: ook dit was weer een fantastische ervaring . Schitterend om wrak te duiken. Nou ja, we mochten met onze brevetten er niet in en daar hebben we ons keurig aan gehouden. Wel af en toe “per ongeluk” iets te diep gedoken. Maar prachtig om zo langs een wrak te zwemmen. ’s Middags nog maar weer een duik. En dat was de 1000 steps . Nummer 9 voor mij inmiddels. Voor Theo al bijna duik nummer 20 geloof ik.
En ja, na woensdag kwam al weer donderdag. De dag dat ik ’s avonds al weer naar huis zou gaan. Een prachtige zonnige dag. Duiken mocht niet meer, omdat ik nog moest vliegen die dag. En al die drukverschillen kan dan behoorlijk ongezond zijn. Dus maar lekker in het zonnetje gelegen. Tussen de middag met z’n allen lekker geluncht bij City Café Bonaire . In de middag weer lekker liggen zonnen op het terras. Ook geen straf hoor. Theo ging aan het eind van de middag nog trainen voor een mountainbikewedstrijd (MTB DUO Extreme) dit weekend (12 december) op Curaçao. Zoals de trouwe lezer weet heeft Theo inmiddels de MTB DUO Extreme van Bonaire én die van Aruba gewonnen. Dus hopelijk na dit weekend de melding van Monique dat de 3e titel een feit is.
Doordat Theo dus ging trainen, heb ik de meiden van school en Monique van het werk gehaald. Met z’n 4-tjes nog even wat gedronken bij City Café en toen was het echt tijd voor afscheid. Ik werd afgezet op het vliegveld. Toch met een brok in mijn keel afscheid genomen, want ik vond het maar niks om weg te “moeten”. Ik wilde nog wel meer duiken en in de zon liggen en lekker relaxen met mijn vrienden. Aan de andere kant was het natuurlijk ook weer fijn om naar huis te gaan naar mijn gezinnetje om lekker Sinterklaas te vieren.
Na zo’n dikke twee uur wachten op het vliegveld, kwam “mijn” vliegtuig er toch echt aan. In het vliegtuig zaten Ge (de vader van Monique) en Lineke. Het was inmiddels donker buiten, dus ik heb ze niet meer gezien en ze dus geen fijne vakantie kunnen wensen. Maar dat is ze ondanks dat, vast wel gelukt.
Omdat Monique en haar dochters hun kwam afhalen van het vliegveld, konden ze mij nog even uitzwaaien, deelde ze mee via sms. Ze zagen mij niet lopen in het donker op de landingsbaan, maar ik zag hun silhouetten wel zwaaien bij het hek.
De terugreis ging voorspoedig. En naast wie zat ik in het vliegtuig? Juist, de dame van de loungestoel van Schiphol. Na even grondig bijgekletst te hebben, begon ik te merken dat het pilletje dat ik gekregen had om lekker te kunnen slapen begon te werken. Het serveren van de warme maaltijd is volledig langs mij heen gegaan. “Slechts” met een dik uur vertraging kwam ik aan op Schiphol. Met routine kwam ik door de detectiepoortjes. Keurig mijn riem af. Zag ik daar zelfs een kleine vriendelijke lach, van een norse meneer in uniform?
En wat was het koud! Niet fris. Het was ijskoud!! Bah. Het vroor. Wat een nare overgang in weer. Gelukkig had ik er met mijn kleding rekening gehouden dat dit tot de mogelijkheden zou kunnen behoren. De treinreis ging voorspoedig, maar kon mij niet snel genoeg.
Eindelijk: station Haren. En daar stonden Mirjam en de jongens al op mij te wachten. Heerlijk om ze weer te zien en bij hen te zijn! Dikke knuffels en lekkere zoenen mocht ik in ontvangst nemen.
En toch… toch ook wel een beetje jammer om terug in Nederland te zijn. Mirjam kon zich dat gevoel gelukkig goed voorstellen. Ze stelde meteen al voor dat ook ik daar een baan moest gaan zoeken en dat we met z’n allen daar gaan wonen. Mmmmm… misschien nog niet eens zo´n gek idee van haar.
Zo… en dat was mijn week op Bonaire.
Theo bedankt voor het buddy-en en het drinken van de Polars. Ik vond het echt heel leuk om je weer te zien en samen te duiken. Ik hoop absoluut dat er nog een vervolg komt. Egypte?
Lisanne en Pascal ook jullie bedankt voor de gezelligheid. En nu niet meer te veel kattenkwaad uithalen, want ik geloof dat papa en mama daar een beetje een punthoofd van krijgen. De stunt van de steentjes op het dak, was geloof ik een stap te ver. Hoewel ik moeite had mijn lachen te verbergen :- )
En Mo, heerlijk om je weer gezien te hebben. Ik was je inmiddels wel aan het missen. Beter een goede buur dan een verre vriend. Nou echt niet!
En mijn complimenten dat je je aan je afspraak hebt gehouden. We zouden het samen niet over het werk hebben, want ik was tenslotte op vakantie. En we hebben het de hele week niet 1x over het werk gehad. Nou ja, niet veel over het werk gehad. Oké, niet heeeeel erg veel. ;-)
Dikke kus voor een hele fijne en gezellige week!
En verder natuurlijk ook Mirjam bedankt. Zij heeft een week lang het huishouden in haar eentje gerund, de verzorging van de jongens gedaan en daarnaast ook nog gewerkt. En dat terwijl ik lekker op vakantie was.
Thanx lieverd en ook jij natuurlijk een hele dikke kus!
Hopelijk spoedig hier een verslag van Gé. In ieder geval zijn Patries en ik benieuwd naar je ervaringen! En hopelijk daarna van Ciska (en Rob).
Oja, en we kijken natuurlijk ook uit naar jouw stukjes hoor Monique. :-)
op het woord 
