Fantastic!

Een hele goede morgen vanuit St. Maarten! Ik ben er al weer vroeg bij vandaag. Het lukt maar niet om uit te slapen hier. Maar dat vind ik niet zo erg, heb ik extra tijd om alles in me op te nemen en hier te genieten. Want mijn stemming is gelukkig weer postitief omgeslagen.
Eerst nog mijn belofte inlossen dat ik wat over de Fineb zou vertellen (is weer werkgerelateerd gedeelte, dus voor mensen die hier niet in zijn geïnteresseerd, die kunnen de volgende alinea's overslaan).

De Fineb is een stichting die op Bonaire studiefinanciering in de vorm van een lening uitkeert aan Bonairiaanse studenten. Om die lening te kunnen verstrekken ontvangt de Fineb een subsidie van het Land of van het Eiland. Maar de subsidie van het Land komt laat of helemaal niet, zodat de Fineb geld moet lenen van het Eiland om toch de studenten hun studiefinanciering te kunnen verstrekken. De Fineb bestaat vanaf 2004, maar hun schuld aan het Eiland bedraagt inmiddels al miljoenen (Antilliaanse guldens, maar toch). Uiteraard moeten de studenten na hun studie de lening terugbetalen, maar de Fineb is nog niet agressief aan het innen zoals ze het noemde. Oftewel, van de ex-studenten komt ook (nog?) geen geld binnen.

Dat ze nog niet aan het innen zijn is ook niet zo verwonderlijk. Ze werken er maar met 4 mensen, 2 financiële medewerkers, 1 medewerker die zich bezig houdt met toekennen en studentenbeheer en 1 directeur. De financiële man heeft ontslag genomen en gaat binnenkort weg, de financiële mevrouw is zwanger en gaat dus binnenkort ook weg. En toen bleven er nog maar 2 over. En aangezien het erg moeilijk is om hier (hoog) geschoold personeel te krijgen, zal het niet meevallen om de lege plekken op te vullen.

Het aanvraagproces verbaasde mij positief. In de hal van hun kantoor staan 3 computers, waarop de aanstaande studenten via internet hun aanvraag in kunnen dienen. Daarbij worden ze persoonlijk begeleid en wordt gecheckt of alle benodigde bewijsstukken aanwezig zijn. Dat verloopt dus aardig soepel. De betrokkenheid bij de studenten is erg hoog. Studenten die naar het buitenland vertrekken, zijn opgenomen in hun studentenbeheersysteem. Regelmatig wordt (via de mail) contact met hen opgenomen. Op het moment dat de studenten naar het buitenland vertrekken, wordt er traditioneel een afscheidsfeest voor ze georganiseerd.

Uiteraard waren deze mensen erg benieuwd naar het studiefinancieringssysteem zoals dat straks voor hen gaat gelden als ze de bijzondere staatkundige positie van soort gemeente krijgen. Ook zijn deze mensen bijzonder begaan met hun studenten. Ze blijven positief, hoewel de middelen waarmee ze moeten werken minimaal zijn. Maar toch proberen ze er het beste van te maken. Jefferson , de man die het toekennen en studentenbeheergedeelte voor zijn rekening neemt heeft onze site en die van Studielink van a tot z uitgeplozen en is zodoende behoorlijk goed op de hoogte van onze regelingen. Terwijl dit absoluut geen leescultuur is, de mensen "leren" hier vooral door te luisteren. Een aparte intermediar vanuit de IB-Groep voor dit soort mensen van de Antillen ga ik dan ook zeker aanbevelen bij mijn directeur als ik weer terug ben in Nederland (dan weet je dat alvast Rudi ;-).

Ons middaggedeelte op Bonaire bestond zoals eerder vermeld uit een presentatie aan de mensen van de Fineb, de gedeputeerde en wat andere ambtenaren en decanen uit het onderwijs (er is op Bonaire alleen middelbaar en voortgezet onderwijs). De sfeer was erg ontspannen, men liep rustig heen en weer om water te halen of even naar buiten om te bellen. En ’s avonds dus voor de aankomende studenten in Nederland. Ook deze presentatie verliep goed. Daarna nog even met een meisje en haar moeder gesproken. Ze gaat in Nederland een mbo-opleiding doen en heeft 2 kleine kinderen die meegaan. Dat zal wel niet gemakkelijk worden. Ook met een jongen gesproken die al 10 jaar op Bonaire woont, maar nog niet de Nederlandse nationaliteit heeft (kwam uit Venezuela ). Omdat het mij niet helemaal duidelijk was hoe het met zijn verblijfsvergunning zat, zijn gegevens opgeschreven en in Nederland om hulp gevraagd (ik hoop dat ik inmiddels antwoord heb gekregen van Mechteld of Henk ).

Dat was dus Bonaire. Ik heb ook nog wat foto's beloofd, daar moeten jullie nog even op wachten. Ik zit nu op het beachterras, uitzicht over de prachtige azuurblauwe zee en mijn fototoestel ligt boven. En ik ben nu net zo lekker aan het typen.

Vanuit Bonaire zijn we naar Statia gevlogen. Dat was niet rechtstreeks mogelijk, maar zoals jullie via het mooie plaatje (waarvoor dank Serge) hebben kunnen zien via Curaçao-St-Maarten-Statia. Oftewel: inchecken, transfertax betalen, bagage laten scannen (laptop uit de tas, laptop weer in de tas), schoenen uit, schoenen aan, paspoort aan ambtenaar 1, 2 en 3 laten zien, wachten op vliegtuig, boarden, vliegen, immigratieformulier invullen (ik ken inmiddels mijn paspoortnummer uit mijn hoofd), uitstappen, bagage ophalen en weer voor de volgende vlucht inchecken en de hele riedel herhaalde zich dus twee keer. We waren dus behoorlijk gaar toen we op Statia aankwamen. (Verdorie, wat een vervelende mugjes zitten hier, ik word helemaal lek gestoken. Hoop dat Matyi hier zo ook is, kan ik wat Deed van hem gebruiken). Oja, voor dat we het laatste vliegtuigje instapte bleef ik ook nog met mijn rechterschoen in mijn linkerbroekspijp hangen en donderde de paar laatste treden naar beneden. Dikke schrammen op mijn been, maar gelukkig had Fons nog een potje Maria-van-der-Hoeven -zalf gekocht op Curaçao, wat ik er 's avonds opsmeerde en wat behoorlijk effectief lijkt. Wellicht later het verhaal achter deze zalf, maar misschien wil Fons dit zelf wel vertellen. Ik moet het natuurlijk wel een beetje spannend houden om jullie mijn blogs te laten blijven lezen. Maar goed, ik dwaal af, komt waarschijnlijk omdat ik niet over Statia wil vertellen.

Op Statia werden we van het vliegveld afgehaald. Complimenten voor de organisatie van de Vertegenwoordiging , dat maakt het leven een stuk eenvoudiger en aangenamer. De heren werden gelijk naar hun eerste afspraak gereden en Eef en ik naar het hotel . Dat hotel wordt gerund door twee jonge mensen uit Nederland, uit Hoogezand en Appingedam wel te verstaan. In het hotel nog even wat geoefend met de presentatie in het Engels. En om 4 uur was ons optreden in een zaaltje. Eerst werden we geïnterviewd door een freelance journalist. Ze had 's ochtends op de radio gehoord van onze komst en wilde alvast geïnformeerd worden over onze presentatie. Dat ging prima. Maar toen begon de ellende. Eva deed haar presentatie, het Engels ging redelijk, maar ze werd een aantal keren onderbroken door vragen uit de zaal. Op zich niet zo erg, maar de vragen werden behoorlijk agressief gesteld, men voelde zich van alle kanten benadeeld door Nederland en er werd zelfs over discrimatie gesproken. De mensen uit de zaal (stel je daar niet teveel van voor, er waren er ook niet zoveel, stuk of 20 schat ik) kregen de microfoon om de vraag te stellen en je kwam er gewoonweg niet meer tussen. Eindelijk "mocht" ik mijn gedeelte doen, maar ik had er al helemaal geen zin meer in. De sfeer was intussen gezet, ik was moe en sloeg volledig dicht. Probeerde mijn gedeelte zo snel mogelijk af te maken, wist mijn zinnen niet meer te formuleren dus las het maar zo'n beetje voor van de powerpointpresentatie . Genoeg hierover, het was absoluut geen succes. Erg jammer, want dan ga je toch met een behoorlijke kater weg. Matyi en Fons hadden onder hun afspraak 's avonds uit weten te komen, ook zij waren behoorlijk vermoeid en hadden onze presentaties met lede ogen aan moeten zien. Dus 's avonds zoals al eerder vermeld onze frustraties van de dag weggedronken.

Gisterochtend had ik het dan ook helemaal gehad. Weer niet echt goed geslapen, emotioneel door het bericht van mijn vriendin. Na onze rondje door Fort Oranje op Statia, het enige dat we eigenlijk van het eiland hadden gezien, zat ik alleen op een trapje te wachten tot de taxi ons zou ophalen. En toen werd het me allemaal even teveel. Gelukkig mocht ik Matyi's schouder gebruiken om even op uit te huilen. En huilen is niet iets wat ik heel snel doe, om maar even aan te geven hoe K.. ik me voelde. Een voordeel van huilen is dat het wel oplucht. Ik zag ontzettend uit naar het weekend, maar we hadden die dag nog twee presentaties in het Engels te gaan.
Leuke wetenswaardigheid van Fort Oranje is trouwens dat daar vandaan de First Salut kwam, een kanonschot om de zelfstandigheid van de VS te erkennen.

We vlogen met zo'n prachtig klein vliegtuigje naar St. Maarten. Zo eentje waarvan de cockpit gewoon open is en je dus door het raam voor naar buiten kunt kijken. Geweldig! Heb ik ook filmpje van gemaakt, ik zal binnenkort eens kijken of ik die ook toe kan voegen.

Ook in St. Maarten werden we weer opgewacht door iemand van de Vertegenwoordiging. Onderweg naar het restaurant vertelde hij allerlei wetenswaardigheden over het eiland. Helaas heb ik niet heel goed alles tot me kunnen nemen. Wel dat de drank en sigaretten hier heel goedkoop zijn (Patricia, wat voor merk moet ik ook al weer voor je kopen?), dat er veel criminaliteit is, met name als het donker is (dus mama, je hoeft je geen zorgen te maken, als het donker is zal ik me niet in steegjes begeven), en dat de mensen zeer relaxt zijn. Op het eiland wonen zo'n 65.000 mensen (het officieuze aantal van het Nederlandse gedeelte) verdeeld over 124 nationaliteiten! In het restaurant heerlijke sushi gegeten en toen op naar de eerste presentatie van de dag, voor decanen en medewerkers die hier de studiefinanciering verstrekken. Aangezien ze allemaal goed Nederlands praten, stelde ze zelf voor dat we de presentatie in het Nederlands zouden doen. Dat was dus een meevaller, het praat toch makkelijker in je eigen taal. Het was een klein clubje, 10 mensen, en het ging heel goed. De mensen hier zijn ook redelijk goed op de hoogte, wat we ook al op Curaçao en Bonaire merkte. Maar toch vinden ze het heel fijn om nu een mondelinge uitleg te krijgen, net even dat beetje extra informatie wat je anders niet kan vinden. Was dus weer een zeer dankbaar publiek en erg dankbaar werk om te doen. Ook hier geldt weer dat een apart aanspreekpunt voor deze intermediairs van harte welkom zou zijn!

Vervolgens zijn we naar ons hotel gelopen. In een woord: schitterd! Prachtig luxe kamer, hotel staat op het strand. Prachtig terras en ga zo maar door. Even een duik in zee, douchen en wat kleine hapjes gegeten voordat we ons avondgedeelte gingen doen. Reliable Rodney (de taxichauffeur, wat een naam hè) bracht ons naar het Cultuurcentrum waar we de presentatie gingen doen. De beamer en laptop stond al voor ons klaar, met afstandsbediening die wel werkte (i.t.t. dat ding wat wij uit Nederland hadden meegenomen). De opkomst van studenten en hun ouders was ook hier weer hoog, er zaten een kleine 80 mensen in de zaal. Hoewel ook hier het meerendeel Nederlands spreekt, de presentatie toch in het Engels gehouden, met name voor de ouders die het Nederlands niet allemaal goed beheersen. En dat je het in het Engels doet wordt erg gewaardeerd. Het was ook een erg, hoe zal ik het zeggen, gedisciplineerd publiek. Op het moment dat je bijvoorbeeld good evening zei, antwoordde het publiek direct ook met good evening. Kon je even het Engelse woord niet bedenken, geen probleem, dan zei je het gewoon in het Nederlands en dan vertaalde het publiek het wel voor je in het Engels. Het ijs was al direct gebroken, ook dankzij de hulp van de man die ons introduceerde, het hoofd van de afdeling Onderwijs. Het verliep dus uitstekend! Ik had voor de zekerheid wel de speaking notes van mijn presentaties voor mij liggen, af en toe was het misschien een beetje voorlezen wat ik deed, maar ik wilde dat deze studenten en ouders alle informatie van mij kregen. En dat lukte goed. Ook het beantwoorden van de vragen die ze naderhand mochten stellen was geen probleem. Kortom, werderom een geslaagde presentatie. Bij aankomst in het hotel hebben Eef en ik dan ook even eeen high-five gedaan!

De rest van de avond nog lekker op het beachterras gezeten en op tijd naar bed gegaan. Voor vandaag hebben we een rondreis op het eiland gepland. Hoewel de temperatuur hier heerlijk is, is het helaas wel erg bewolkt en regent het af en toe. De kans op bewolking vandaag is groter dan morgen, dus gaan we vandaag een auto huren en het eiland verkennen en morgen een dagje op het strand liggen. Het genieten is (eigenlijk vanaf gistermiddag) weer begonnen.


Zo, en nu ga ik even met mijn voeten in de zee staan. Als alles goed is, krijgen jullie morgen een stukje van de eerste gastspreker te lezen. En dat is:

EVA!!!