Over de zondag kan ik kort zijn. Namelijk volstaan met: regen. Maar kort zijn is nou niet mijn sterkste kant. Dus behalve te melden dat het zondag regende, veel regende, echt heel veel regende, regende het ook hard, heel hard en soms heel erg hard. En daardoor was het ook vochtig in de lucht, heel vochtig, ja, je raad het al, heel erg vochtig. Zo vochtig dat mijn spiegels, tv-scherm en het scherm van mijn netbook ervan besloegen. En voor het scherm van het netbook houd ik sowieso mijn hart al vast. Het netbook moet in een bepaalde hoek opengeklapt staan, anders is het beeld zwart. En wat zou ik zo ver van huis zonder mijn netbook moeten? Moet je toch niet aan denken. En dat doe ik dan ook maar niet.
Dus, verbannen op de hotelkamer vanwege de regen was het geen goed idee om mijn balkondeur open te zetten. Binnen een half uur voelde het alsof je in een Turks stoombad zat. Maar dan zonder de mintgeur. Dus toch de deur maar dicht en de airco aan. Over airco’s gesproken. Ik ken een stel dat al jaren bij elkaar is, maar waarvan je denkt: Hoe houden ze het in vredesnaam met elkaar uit? Zo’n relatie dat ze niet met, maar ook niet zonder elkaar kunnen. Zo’n soort relatie heb ik ook met een airco. Ik kan er niet met, maar helaas ook niet zonder hier in de Cariben.
Vandaag was het weer weer een heel stuk beter. En gelukkig maar, want ik had onverwacht een “vrije” dag. Mijn afspraak van vandaag werd door de andere partij, een Statenlid, afgezegd. Had ik speciaal voor haar de maandag vrijgehouden, werd de afspraak zonder blikken of blozen zomaar naar de dinsdag verplaatst. Maar op de dinsdag heb ik al andere afspraken staan. Ik probeerde daarom nog wat te gaan schuiven, toen al weer de volgende melding binnen kwam: doe maar naar de woensdag, dat kwam haar nog beter uit. Ja hallo! Ik ga niet gelijk mijn hele schema door de war gooien omdat het mevrouw beter uitkomt om van de ene naar de andere dag te hoppen. Maarja, dat kun je wel stoer denken, je moet je natuurlijk wel professioneel op te blijven stellen. Dus wordt het woensdag…denk ik.
Gelukkig kon ik me nog wel nuttig maken door vanmiddag een wipstoeltje voor collega op Bonaire te kopen in het Zuikertuintje. En ik kreeg nog geheel onverwacht een uitnodiging van een collega van het Ministerie OCW, die met vrouw en kind op Curaçao op vakantie is, om samen een biertje te drinken in de stad. Eef had niet zo’n zin om mee te gaan, dus ben ik alleen gegaan en heb daarna nog even een hapje gegeten. En als het goed is, gaat het werken dan morgen dan echt beginnen.
op het woord 
