Laatste uurtjes

En daar zit ik dan, de koffers gepakt en klaar voor vertrek. Nog een uurtje en dan gan we nog een hapje eten, voordat we naar de luchthaven gaan.

En ook deze twee weken zijn weer voorbij gevlogen. Zoals eigenlijk altijd als ik hier ben. En zoals altijd was het weer geweldig. Dat is denk ik ook de reden dat ik deze keer niet zo heel vaak een verhaaltje op mijn blog heb gepubliceerd. Hoewel dit werkbezoek weer anders was dan de andere keren, vind ik het toch steeds moeilijker een stukje “nieuws” te schrijven. Om nu elke keer te schrijven dat het zoveel prettiger werken is als je hier bent, het leven hier zo heerlijk relaxt is, het klimaat (met uitzondering van de buien die met name in het weekend vallen) fantastisch en de muggen ontzettend irritant, dat gaat toch op den duur ook vervelen om te lezen. Maar toch was het werken hier weer heel prettig, het leven relaxt, het klimaat (met uitzondering van de buien die met name in het weekend vallen) fantastisch en de muggen ontzettend irritant.

Wat was wel nieuw deze keer? Nou, dat ik met Warner op stap mocht deze keer bijvoorbeeld. Warner is mijn collega van de afdeling Kwaliteitszorg (wat ondertussen weer anders heet geloof ik). Een jongeman, ietsiepietsie jonger dan ik, waarmee ik wel behoorlijk op één lijn zit. En dat is wel prettig werken, maar vooral ook erg gezellig in de vrije uurtjes. Veel vrije uurtjes heb ik ook met Serge doorgebracht, die hier op duikvakantie was. Dus hebben we ook samen gedoken en af en toe samen gegeten. Heel gezellig beide heren, bedankt voor de leuke tijd!
En toch hoop ik dat ik de volgende keer kan schrijven dat Theo (en het liefst natuurlijk ook de meiden) mee is (zijn) als ik hier ben. Want ik weet dat zij hier ook heel graag weer heen willen. Theo had tot het laatste moment getwijfeld of ie toch ook niet mee zou gaan naar Bonaire. En ik weet zeker dat hij er best wel een beetje spijt van heeft dat hij het niet gedaan heeft. Maar wie weet, snel een volgende keer.
Eva heb ik daarentegen niet echt veel gezien naast het werk. Zij zat in een hotel (op eigen verzoek) terwijl Warner en ik in een fantastisch appartement zaten. Heerlijk, zo ’s ochtends gewoon je eigen boterhammetje smeren met vlokken en een kopje thee met melk. En helemaal een feest met een precies juist gekookt eitje.



Ook qua werk heb ik niet veel met Eva te maken gehad, ze zat wel bij ons op kantoor, maar daar hield de overeenkomst ook ongeveer mee op.

En wat was nog meer anders deze keer? Dat ik de Brandaris heb beklommen, voor de liefhebbers: een “berg” van 241m hoog. Vanmorgen om 8 uur vertrokken naar Washington Slagbaai, waar de berg ligt. Een beklimming van ongeveer een uur, erg mooi. Op een gegeven moment echt wel klimmen en klauteren.



Maar uiteindelijk de top bereikt, zelfs een “I-am-the-king-of-the-world” gedaan. Wel een beetje eng, met een redelijke wind daarboven. Maar ik heb het overleefd.



Ook leuk deze keer, de aankomst van Sint en zijn Pietermannen met de boot. Vooral die kleine kindjes die met gespannen gezichtjes staan te wachten tot Sint aan land komt.





En natuurlijk weer lekker bijgekletst met vrienden hier, uit eten geweest, mijn "oude" huis bezocht, bij JibeCity op het strand gelegen, etc. "Oud" nieuws.

Om 21.15 uur vertrekt het vliegtuig als het goed is. En dan zie ik morgenmiddag mijn mannetje en meisjes weer :-)

Hopelijk tot gauw op mijn blog.