Felis wikent

Zoals ik al eerder geschreven heb, is het fantastisch om hier te werken. Maar het weekend is ook niet te versmaden! Wat is ook al weer de reden dat ik hier niet (meer?) woon? En “meer” kun je daarbij zowel lezen als bepaling van tijd als bepaling van hoeveelheid.
Een verslag.

Zaterdag
Ten eerste natuurlijk wakker geworden (gelukkig maar, maar ook niet verrassend, want ik heb laten berekenen dat mijn sterfdag 26 maart 2052 is). Ik had zowaar bijna 8 uur geslapen! Dat is bijna een verdubbeling van de nachtrust in de dagen daarvoor.
Als eerste naar de supermarkt. Er zou namelijk weer melk op het eiland gearriveerd zijn. Dat had ik de dag daarvoor gehoord, tijdens de vrijdagmiddag- annex afscheidsborrel van Frank en Marleen. Zij vliegen vandaag weer naar Nederland voor een verblijf van drie maanden, onder andere om er te bevallen. Was erg gezellig trouwens de borrel, samen met nog twee andere “uitgezonden” stellen en ik als “invlieger”.

Maar helaas, bij de Warehouse bleek geen melk te zijn. Dus toch ook nog maar even bij de Cultimara langs. En jawel! Niet alleen houdbare melk, die het overigens prima doet in de thee (heerlijk, een kopje thee met melk), zelfs verse melk. En nog redelijk betaalbaar ook. Slechts $ 1.67 voor een halve liter. Heb dus gelijk ingeslagen, dat begrijp je.

Na het ontbijt, met een kopje thee met melk, heerlijk, een kopje thee met melk, wat bij het zwembad liggen lezen. Erg blij met mijn E-reader, heb al drie boeken (boekjes) uit, zonder dat ik me hiervoor een breuk hoefde te sjouwen. Nadeel van de illegale versies is wel dat ie af en toe een letter verkeerd zet. Dus bij het lezen over persoon Hanneke, werd af en toe vermeld dat het om Manneke ging.

Om 11 uur afgesproken met mijn dive friends bij Dive Friends. Daar een uitrusting bij elkaar gezocht, vier tanks Nitrox in de pick-up geladen en vervolgens met Hans naar Angel City. Daar was ik de vorige keer ook geweest en dat was tot nu toe de mooiste divesite die ik had gedaan. Zoveel vissen en zoveel variatie in vissen.

De start was niet echt geweldig. Ik zat te klungelen om mijn uitrusting, kreeg mijn regulator niet goed op tank, deed de standaard procedures niet echt goed (hield mijn vinnen bijvoorbeeld in mijn rechterhand in plaats van de linkerhand, want in je rechterhand hoort je ademapparaat bij het te water gaan). Niet echt onoverkomelijk, maar toch. Tijdens het afdalen had ik direct al last met klaren (je oren laten “ploppen” in verband met het drukverschil onder water). Ik kreeg mijn linkeroor maar niet geklaard. Had dat te maken met mijn irritante, al-meer-dan-een-maand-durende-hoestje? Ik had ’s ochtends trouwens net gelezen dat het een productieve hoest is, omdat ik van dat vieze groene taaie slijm ophoest. Waarschijnlijk een bacterie in mijn longen, wat met antibiotica goed te behandelen schijnt te zijn. Als ik terug ben in Nederland toch gelijk maar even naar de dokter (help onthouden Theo, misschien kun je maandag gelijk een afspraak voor me maken voor vrijdag). Misschien moet ik de rest deze week maar medicinaal gaan roken, om de bacteriën te lijf te gaan. Roken om van je hoest van te komen. Het moet niet gekker worden.

Inmiddels vier meter onder water en nog steeds geen plop met mijn linkeroor. Dus niet het ok-teken ( een rondje makend met duim en wijsvinger) teruggeven aan Hans. Nee schudden en naar mijn linkeroor wijzen. Dus weer samen langzaam omhoog. Er plopte nog steeds niks, maar de druk ging er wel af. Nog een keer proberen, langzaam naar beneden en bij elke uitademing proberen te klaren. Rechts direct plop, links ....jajajajaja plop. Adem in. Adem uit. Recht plop, links ....toemaartoemaartoemaar plop. Alsof het uit mijn tenen moest komen. Maar het lukte. Gelukkig! Ik zag het er al van komen dat ik niet kon duiken, omdat mijn linkeroor niet mee wilde werken.

Het duiken ging verder prima. Prachtig mooi, maar niet zo mooi als de vorige keer. Ik was al een beetje aan het twijfelen of we hier wel heen moesten gaan, want de vorige keer was zo mooi, dat kon eigenlijk alleen maar tegenvallen. En dat deed het dus ook een beetje. En ik klink nu als een ontzettend verwend nest, ik weet het.

Op een gegeven moment zag ik drie lichtjes naar boven opstijgen, het zag er prachtig uit. Wat was dat? Ik stootte Hans aan om hem erop te wijzen. Toen zag ik dat er andere duikers onder zwommen. Het waren gewoon luchtbellen, waar de zon op scheen. Hans toverde vervolgens tekst op zijn duikcomputer tevoorschijn: "Let’s go to the bar and grab another beer".
Toen ik na ruim 60 minuten boven water kwam (met nog bijna 1.000 psi over) stroomde een warm goedje uit mijn oren. En de onderkant van mijn masker zat vol met snot, ik denk door het moeizame klaren. Je klaart namelijk door je neus dichtgknepe je neus te snuiten. Ik snoot m dus echt. Jakkes.

Na de lunch een tweede duik gemaakt vanaf Donkey beach richting de haven. Dit is geen officiële divesite, maar we wilden daar graag heen omdat er in de haven deze week een manta was gesignaleerd. Een manta is, naast het sportieve model Opel in de jaren '70, een grote rog, met een enorme spanwijdte (heet dat ook zo bij vissen?). Dit was een “kleintje”, slechts een spanwijdte van 5(!) meter. Helaas hebben we hem niet gespot. En besloeg mijn masker weer om de haverklap. Kun je vrij gemakkelijk weer schoonmaken door er wat water in te laten lopen, even schudden met je hoofd, en je vervolgens je masker weer leeg blazen met je neus. En in mijn geval met veel snot…. Irritant.

Tijdens de safety-stop op 5 meter schoot ik bijna omhoog, dus Hans moest letterlijk aan me hangen om me beneden te houden. Was vandaag duidelijk niet echt mijn duikdag. En toch was het fantastisch. Ik moet het gewoon vaker doen!

Na het duiken met Hans en Fleur bij Karels biertjes gedronken en gekletst. En er maar wat medicinale sigaretjes bij gerookt. Had ik eigenlijk helemaal geen zin in, vind dat zo’n smerige combinatie, bier en sigaretten, maarja, je moet toch wat om van je productieve hoest af te komen. Over van alles en nog wat gekletst, uiteraard ook over het werk. Mag ik daarvoor ook uren schrijven?

Na de borrel met z’n drieën in een restaurantje gegeten. Dat was al de vierde keer deze week dat ik met hun at. Dus toen we naar huis gingen, zei Hans dat we voor volgende week echt een keer moesten afspreken, bijvoorbeeld om ’s avonds eens een keer uit eten te gaan.

Zondag
Dit wordt wel weer een heel lang verhaal zo. Dat schrikt de lezer misschien af. Ik volsta daarom maar met een paar foto's. Die spreken voor zich.