Nog maar 2 nachtjes slapen en 1 nachtje vliegen en dan ben ik weer thuis. Het weinige slapen, de intensieve, lange werkdagen en het vervelende hoesten wat ondertussen gepaard gaat met keelpijn beginnen zijn tol zo langzamerhand te eisen.
Morgen de laatste werkdag. Vanmiddag als een soort afscheid weer met "mijn" mensen op de kunuku wezen eten, dat gaan we erin houden als traditie. Want wie weet mag ik wel weer een keer terugkomen. Teken ik direct voor.
Vanmiddag kwam ik een meisje uit Pascals klas van de school op Bonaire tegen met haar ouders. De ouders hebben allebei hun baan in Nederland opgezegd en zijn met hun 2 dochters (de oudste gaat al naar de middelbare school) hierheen verhuisd. Dat vind ik nogal een stap hoor, zeker met een tienerdochter! Maar ben stiekum ook wel een beetje jaloers op hen. "You only live once" of "wie dan leeft, wie dan zorgt" of trek het spreekwoordenregister maar verder open.
En het klinkt misschien allemaal wel zo mooi om op een eiland in de Cariben te wonen, maar dat is natuurlijk ook niet altijd het geval. Er gebeuren hier ook dingen waarvan je denkt "Kan dat nou niet anders". Maar het zijn wel de Cariben, en die cultuur moet je toch ook respecteren. Want wie zijn wij Nederlanders nou helemaal om te bepalen hoe het hier moet? Aan de andere kan, het kan vaak ook zoveel beter! Dat is wel een tweestrijd hoor, die ik hier ervaar.
Maar goed, nog 2 nachtjes slapen en 1 nachtje vliegen dus. En nu ga ik eerst een ijsje kopen. Ik krijg een zere keel van al dat geklets zo. :-)
op het woord 
