De bedoeling was dat ik dit verhaaltje gisteravond al zou publiceren. Maar helaas, geen internet. Dus het lag niet aan te veel drank zoals sommigen van jullie misschien denken. En ik heb zowel 's morgens als 's avonds een stukje geschreven, dus het heden, verleden en toekomst lopen misschien wat door elkaar af en toe. Ach, houd de lezer een beetje bij de les zeg maar. Dus bij deze, mijn eerste werkdag op Saba.
Zo, het kan hier best koud zijn zeg! Vannacht een paar keer wakker geworden van heftige regenbuien. Daar zijn ze hier wel blij mee, want het regenwater wordt opgevangen en vervolgens gebruikt als drinkwater. Ik was van plan om vanmorgen een poging te doen om het hoogste punt van Nederland te bereiken (Mount Scenery, 877 meter) of in ieder geval een flinke wandeling te maken. Maar helaas, het was echt koud en het regende. Geen geschikte kleding bij me. Dus nog maar wat in bed blijven liggen om een (e)boekje te lezen. Toen ik dat zat was uit bed gegaan en even in de recreatieruime zitten te internetten. Checken of de webformulieren, die we vandaag nodig zouden hebben, inmiddels “live” waren. Maar om bij die formulieren te komen, moet je eerst een account aanmaken, waarvoor je een sedulanummer/id number nodig hebt en die heb ik als Hollander natuurlijk niet. Ook met een fake nummer lukte het me niet. Dan straks Jeff maar even vragen of het hem wel lukt.
Om 8 uur hadden we afgesproken voor het ontbijt en daarna nog samen even de webformulieren geprobeerd. Gelukkig lukte het nu wel. Hoewel ons spreekuur pas om 2 uur zou beginnen besloten we toch al om 9 uur de taxi naar de hoofdstad The Bottom te nemen, naar het kantoor van de Rijksdienst Caribisch Nederland. Met die enge smalle en steile weg (the one and only) is het niet verstandig hier zelf een auto te huren. Ik dacht dat je hier ook geen auto kon huren, maar we zagen vanmiddag toch een verhuurbedrijf. Is vast heel duur!
Aangekomen bij RCN werden we welkom geheten door Voltaire, waar zowel Jeff en ik al veel contact mee hadden gehad via mail en telefoon, maar haar nog niet in levende lijve ontmoet. O ja, over levende lijve gesproken, naast het kerkhof dat we hier hebben gezien, liggen hier ook verschillende mensen begraven in de tuin(?!?). Als ik nu naar buiten kijk, zie ik de laatste rustplaats van ... nee, daar zijn mijn ogen niet goed genoeg voor. Jeff vindt dat maar niks, hij durft er zelfs geen foto van te maken, stel je voor dat op de foto toch iemand zijn hoofd boven het graf uitsteekt. Kijkt teveel horrors die jongen. Maar terug naar RCN. We konden gebruik maken van een aparte kantoorkamer en ik had gelukkig nog steeds de beschikking over mijn RCN-account, zodat ik kon inloggen op de computer. En omdat we er nu toch al waren, belde Voltaire gelijk wat studenten en ouders op om langs te komen. De begeleiding verliep uitstekend, we konden de mensen goed helpen bij het indienen van hun aanvragen. Tussen de middag even een broodje gegeten en vervolgens de hele verdere middag spreekuur gehouden. Sommige studenten waren heel goed op de hoogte, anderen daarentegen hadden nog geen flauw idee wat ze wilden gaan studeren. Tja,en dat is toch wel handig om te weten als je studiefinanciering wilt aanvragen. Een van de meest opvallende dingen vond ik toch wel dat de meerderheid van de mensen niet wist in welke straat ze woonde. Je woont hier blijkbaar gewoon op Saba, eventueel nog met een plaatsnaam zoals The Bottom of Windward als plaatsnaam. Het is natuurlijk een eilandje van niks qua inwonertal, de postcode is hier (logischerwijs)(nog) niet ingevoerd, maar toch, je zou toch denken dat de mensen wel in een straat wonen!
Van de 2 uur pauze die we hadden ingeroosterd voor het avondeten bleef er natuurlijk maar 1 over, maar dat was wel genoeg. Oja, een bonnetje vragen (ik kan straks de maaltijden declareren), dat levert ook nog wel de nodige problemen op. Want de salarisadministratie van DUO kennende, denk ik niet dat ze een “ geeltje” met daarop geschreven "diner: $ 20" accepteren…
Ook ’s avonds nog de nodige mensen geholpen en toen zat de werkdag er om 9 pm eindelijk op voor ons. De vodka lonkte! Vervolgens tot net, half twaalf, gezellig met Jeff zitten te kletsen. En nu: drumie dushi. Als die stomme muggen me tenminste een beetje met rust laten met hun irritante gezoem. Ik luister liever naar het geluid van de krekeltjes, zo gezellig! Tot morgen, hopelijk weer met wat foto’s of filmpje, mijn camera ligt weer aan de lader. Shit, weer geen internet op de kamer. Moet ik toch nog uit mijn bed komen om dit verhaaltje te publiceren. Wat ik allemaal wel niet voor jullie over heb ;-) En dat was dus ook nog eens voor niks, want ook in de recreatieruimte was geen internet.
op het woord 
