Het is nu zaterdagavond en dus hebben we onze eerste dag en nacht erop zitten in ons nieuwe optrekje. Het is hier werkelijk fantastisch! Net alsof we op vakantie zijn, die dan nog drie maanden duurt. Het huis ligt wel een beetje in de kunuku, knoek, mondi of hoe ze dat hier maar noemen. Het is zo ongeveer het allerlaatste huis van de bebouwde kom. In onze “straat” staan nog vijf zulke huizen, maar die zijn, op die van onze buren na, die vandaag zijn aangekomen, niet bewoond. De mensen hiernaast, 5 real American (O my God, it’s really awsome here!), zijn hier overigens maar voor een week naar wij hebben begrepen.
Wat vooral zo lekker aan dit huis is, is dat er een grote overdekte porch is en een zwembad als het ware op het terras. Ook is er een groot dakterras, waar je heerlijk in de wind kunt zitten. Verder is het huis zelf ook heel mooi, we zijn de eerste bewoners, alles is nog spiksplinternieuw.
Gelukkig zijn er een stuk minder muggen. Daar werden in het appartement echt gek van op het laatst. Natuurlijk zijn de muggen hier wel, maar niet in zulke grote getale. Helaas hebben we voor de muggen wat anders in de plaats gekregen: fruitvliegjes. Je weet wel, van die ieniemienie vliegjes die boven je fruitschaal rond dwarrelen als het fruit lekker rijp is. Hier hebben ze een voorkeur voor mensen geloof ik. En wat kunnen die rotvliegjes kriebelen zeg! Komt ook nog eens bij dat ze het liefst in je gezicht zitten, met als favoriete plekje in je neus, je oren of lekker irritant vlak voor je ogen blijven rondvliegen.
En zojuist is hier een hele zwerm vliegende mieren neergestreken. Honderden van die beestjes, overal. Er zit een tijdschakelaar op de verlichting in het zwembad, die tot nu toe nog onvindbaar is voor ons. Met als gevolg dat vanochtend het hele bad vol motjes en vliegjes zat. Vandaag op zoek geweest naar een netje, maar niet geslaagd. Dus vanmiddag zijn Lisanne en ik met het zeefje uit het putje van het zwembad en de vergiet aan de slag gegaan. Het grootste gedeelte er wel uit kunnen vissen. Maar nu ligt het hele bad echter weer vol met verzopen vliegende mieren. Hard werken hier hoor!
Over werken gesproken. Daar ook nog even een korte terugkoppeling over. Ik heb me deze eerste maand vooral bezig gehouden met zorgdragen dat “onze” eerste betaling in oktober goed gaat verlopen. Dat was nogal een geswitch tussen scenario a, b en c, maar is vooralsnog toch b geworden. Vooralsnog, want de betaling zal pas daadwerkelijk plaatsvinden zo rond de 23e. Het zou dus best nog scenario a of c, en dan vervolgens toch weer b kunnen worden, haha. Daarnaast heb ik getracht een beeld te krijgen omtrent het geschil tussen de verschillende partijen voor wat betreft verstrekte studieleningen: in de vorm van een subsidie, voorschot of van alles wat. Uiteraard me er niet inhoudelijk in gemengd en er geen oordeel over gegeven. Dat had ik in een andere zaak wel, wat door “Groningen” niet echt op prijs werd gesteld. Was achteraf gezien ook niet zo handig van mij om dat zonder afstemming te doen. Maarja, voor mij is het ook een leerproces. En ik vind het nog steeds fantastisch dat ik deze kans gekregen heb en me zo te kunnen ontwikkelen. Deze maand heb ik ook veel tijd gestoken in de overgang van het personeel die nu de studiefinanciering uitvoeren. Zij zullen per 10-10 in dienst van de Rijksdienst Caribisch Nederland (ik blijf het een mooie naam vinden) komen en de stichting waar ze nu voor werken dus verlaten. Ook dat is een proces wat de nodige aandacht (van mij) nodig heeft. Tenslotte stond deze week vooral in het teken van aftasten en relatiebeheer. Dat ligt me ook wel geloof ik, ik vind het in ieder geval leuk om te doen. Kost hier overigens wel veel meer tijd dan in Nederland. Het eerste half uur ben je zo kwijt met socializen, zoals ze dat hier noemen. Ik sprak vorige week de gedeputeerde die in Nederland was geweest op werkbezoek, en die verbaasde zich erover dat het zo zakelijk was: je voorstellen en gelijk over tot punt 1 van de vergadering. Dat gaat hier dus ietsje anders, en daar moet je in je agenda wel rekening mee houden.
Morgen staat voor ons in het teken Klein Bonaire. Theo en Lisanne doen dan mee aan de “10th swim to Klein Bonaire”. Klein Bonaire is een, de naam zegt het al, klein onbewoond eilandje, gelegen op zo’n 800 meter voor de kust van Bonaire. Best stoer van mijn grote kleine meid dat ze daar aan mee doet. Want 800 meter, dat is toch behoorlijk wat baantje trekken in een zwembad. En hoe dat is verlopen? Dat kunnen jullie hieronder lezen, want ik kan wat ik tot nu toe heb geschreven, nu op zaterdagavond toch niet meer publiceren.
Ondertussen is het nu maandagochtend. Ik was van plan gisterenavond nog over de zondag te schrijven, maar toen we thuis kwamen, stonden de kamer van Lisanne en Pascal en de logeerkamer blank. We hadden de ramen open laten staan, want het waaide zo lekker door. Maar terwijl we weg waren, begon het te hozen, met als gevolg dat het inregende en Theo en ik de rest van de zondagavond al dweilend op onze knieën hebben doorgebracht. Nouja, gelijk de vloer lekker schoon zullen we maar zeggen.
De ochtend begon ook al nat, voor Theo en Lisanne dan. Want zoals gezegd deden ze mee aan de 10th Swim to Klein Bonaire. Om 7 uur stonden ze al klaar, maar vanwege o.a. het weer duurde het tot na achten voordat ze konden starten. Wij halen blijkbaar het meest extreme in Bonaire naar boven: het was in september nog nooit zo warm geweest, er was nog nooit zoveel regen gevallen, er waren nog nooit zoveel muggen geweest. We vrezen dan ook een witte kerst hier dit jaar ;-). Ook tijdens de Swim to Klein Bonaire weer iets bijzonders: nog nooit zulke hoge golven en de wind vanaf de verkeerde kant. Ze hebben er uiteindelijk ongeveer een uur over gezwommen. En Lisanne heeft alles zelf gezwommen, niet onderweg aan een bootje gehangen of bij Theo op de rug. Wat was ik trots op haar! Ze was wel helemaal kapot toen ze weer terugwaren, er kwam geen woord meer uit. In de auto terug viel ze in slaap. Aandoenlijk.
De rest van de dag hebben we bij ons nieuwe huis doorgebracht. Het was echt Nederlands weer, beetje druilerig, maar gelukkig wel met een Caribische temperatuur. ’s Avonds zijn we nog even naar de vlaggenparade wezen kijken, in het kader van de Regatta-week, het jaarlijkse zeilfestijn. De hele week zijn hier allerlei activiteiten. Maar ook dat viel een beetje in het water.
Ook qua werkplek ben ik vandaag verhuisd. Het RCN groeit zo enorm op het moment, dat huisvesting een probleem is. We hebben nu een kantoorpand gehuurd, iets buiten de stad, maar aan de goeie kant gezien vanaf ons huis. Dus gelukkig heb ik nu ook een eigen bureau. Vrijdag zijn alle spullen overgebracht, maar de pc’s en telefoons zijn nog niet aangesloten. Gelukkig had ik mijn eigen netboekje meegenomen en ondetussen een plek gevonden waar een internetaansluiting zit. Wat moet een mens toch zonder tegenwoordig…
Volgende keer hopelijk weer foto’s!
op het woord 
