Ik zit een beetje te dubben wat en hoe ik precies op mijn blog zal gaan schrijven. Af en toe (natuurlijk zo vaak mogelijk, maar we beschikken zelf nog niet over internet) over de belevenissen van de afgelopen dagen, of er zo nu en dan eens een onderwerp uitlichten. De belevenissen van de eerste dagen heb ik al beschreven, laat ik nu eens een onderwerp bij de kop nemen. En wat houdt een Nederlander nou meer bezig dan Het Weer?
Bonaire, een eiland waar het altijd zomer is. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik van mooi en warm weer houd. Maar aan de (gevoels)temperatuur van de kleine week dat we nu op Bonaire zijn, moest ik zelfs heel erg wennen. Ik heb nog geen minuutje lekker in de zon gelegen (ok, een minuutje misschien wel) en dat zegt heel wat!
Op het moment dat we dinsdagochtend om half vier in de ochtend het vliegtuig uitstapte, overviel de warmte ons. Het was toen ook wel heel extreem, omdat er bijna geen wind was (vanwege Earl, weet je nog). Maar ook de dagen erna was de warmte, hitte mag ik eigenlijk wel zeggen, slopend. Dit is overigens niet bedoeld als klaagzang, maar om aan te geven hoe onze beleving is. De overgang tussen een dag werken in de airco en vervolgens de hitte weer instappen is enorm. Theo, die eigenlijk het snelst van ons allen “last” van de warmte heeft, zal er hopelijk ook snel aan wennen, omdat hij overdag nauwelijks met airco’s te maken heeft. Bij de kinderen op school is het ook prima te doen. De airco’s zijn daar in hun nieuwe gebouw nog niet aangesloten, maar de lokalen worden op een andere manier luchtgekoeld. Een collega van mij was daar van de week en gaf aan wat een wereld van verschil het was tussen de Pelikaanschool (waar Pascal en Lisanne heen gaan) en een andere school waar geen airco was. De kinderen vielen daar bijna flauw van de hitte.
Elke morgen als je uit de slaapkamer komt, waar de airco heerlijk op 27(!) graden is afgesteld, is het weer even van: O ja, het is hier errug warrum! Nu schijnt september de warmste maand te zijn, dus wat dat betreft kan het alleen maar beter worden.
We hebben ook de tropische buien al mee mogen maken. Wat een bak water komt er dan uit de lucht vallen zeg! Maar dat is maar van korte duur, even later schijnt de zon al weer volop. Gelukkig is het ook regelmatig wat bewolkt. En aan het eind van deze dag begon de temperatuur zowaar wat te dalen. We hebben hier geen thermometer, maar het was de eerste keer dat we zaten te eten zonder dat het zweet van Theo’s gezicht droop. En dat is ook wel een goede graadmeter.
Zoals al eerder gezegd, het huisje waar we nu zitten ligt vrij beschut. Heel graag zouden we daarom wat aan zee vinden, waar je iets meer verkoeling hebt door de zeewind. Dat ene huis hè, ach, wat vind ik het toch jammer dat dat niet doorgaat… Dus toekomstige gasten: help ons snel mee wat moois te vinden, komende zaterdag moeten we hier al weer uit en we hebben nog geen betaalbaar gemeubileerd huis met extra (derde, voor het eventuele bezoek) slaapkamer, zwembad en uitzicht op zee gevonden!
op het woord 
